ΝΙΡΒΑΝΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ 
Πολλοί από τους πρώτους Πατέρες της Χριστινιακής Εκκλησίας είχαν τις ίδιες αντιλήψεις με τις δικές μας για τη μετενσάρκωση και την Τριάδα μέσα στον άνθρωπο. Οι παρανοήσεις οφείλονται στη σύγχυση που έγινε στις δύο λέξεις "Πνεύμα" και "Ψυχή" από τους μεταφραστές της Καινής Διαθήκης και των παλιών φιλοσοφικών συγγραμάτων. Αυτή είναι μία από τις αιτίες, για τις οποίες κατηγορήθηκαν ο Βούδδας, ο Πλωτίνος καθώς και τόσοι άλλοι Μύστες, πως επιθύμησαν την ολοκληρωτική εκμηδένιση της ψυχής τους, την "απορροφησή τους μέσα στη θεότητα" ή την "ένωση με την Παγκόσμια Ψυχή". Σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις αυτό σημαίνει τέλεια εξαφάνιση. Φυσικά η προσωπική ψυχή πρέπει να διαιρεθεί σε μικρότερα μόρια, πριν μπορέσει να ενώσει ότι αγνότερο έχει στην ουσία της με το αθάνατο Πνεύμα.
...Οι μεταφραστές των "Επιστολών" και των "Πράξεων" αποσιώπησαν τη λέξη "Ψυχικός" και έτσι ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει πως γίνεται λόγος για την ψυχή. Με τη σύγχυση που επικράτησε ανάμεσα στις λέξεις "Πνεύμα" και "Ψυχή" όσοι διαβάζουν τη Βίβλο σχηματίζουν λανθασμένες αντιλήψεις για το κείμενο.
...Οι Πυθαγόριοι ερωτούν: "Είναι δυνατόν να εκμηδενίζεται το πνεύμα αυτό, που δίνει τη ζωή και την κίνηση και μετέχει στη φύση του φωτός?" Και προσθέτουν οι αποκρυφιστές: "Ακόμα και το αισθησιακό πνεύμα των ζώων παρουσιάζει μνήμη, μια από τις λειτουργίες του λογικού, μπορεί άραγε να πεθάνει, να γίνει τίποτε?". Στη Βουδδιστική φιλοσοφία η λέξη "εκμηδένιση" σημαίνει μόνο διάσπαση της ύλης, όποια μορφή κι αν έχει. Γιατί καθετί που έχει μορφή, είναι πρόσκαιρο, και αποτελεί μια πλάνη. Μέσα στην αιωνιότητα και τα πιο μεγάλα χρονικά διαστήματα κρατούν όσο και το στιγμιαίο κλείσιμο του ματιού. Έτσι και με τη μορφή. Πριν αντιληφθούμε ότι την είδαμε, χάνεται σαν μια ξαφνική φευγαλέα αστραπή. Όταν η Πνευματική Οντότητα λυτρωθεί από κάθε παραμικρό μόριο ύλης, ουσίας (substance) ή μορφής, και ξαναγίνει μια πνευματική πνοή, μόνο τότε θα βυθιστεί στο αιώνιο και αναλλοίωτο Νιρβάνα, που διαρκεί όσο και ο Κύκλος της Ζωής, μια Αιωνιότητα.
Και αυτή η πνοή, που υπάρχει στο πνεύμα, δεν είναι τίποτε, γιατί είναι όλα. Σαν μορφή, σαν φαινομενική ύπαρξη, έχει εντελώς εξαφανιστεί. Σαν Πνεύμα απόλυτο είναι, γιατί έγινε το ίδιο το Είναι. Η φράση: "απορροφήθηκε στην Παγκόσμια Ουσία (Essence), όταν λέγεται για την πνευματική ψυχή, σημαίνει 'ενώθηκε με...'". Δεν έχει ποτέ την έννοια της εκμηδένισης, γιατί αυτό θα ήταν αιώνιος .Ο Πυθαγόρας επαναλαμβάνει τη δική μας διδασκαλία όταν λέει πως το Εγώ (νους) είναι αιώνιο μαζί με τη θεότητα, ότι μόνη η ψυχή οφείλει να περάσει από διάφορα στάδια για να φθάσει στη θεία έξαρση, ενώ ο "θυμός" επιστρέφει στη γη, και ακόμη ότι η "φρην", το κατώτερο Μάνας (Lower Manas) εξαφανίζεται. Ο Πλάτων πάλι προσδιορίζει την Ψυχή (Buddhi) σαν "κίνηση ικανή εξ' ιδίων της να κινείται". Η "Ψυχή, λέει (Νόμοι, Χ) είναι το πιο αρχαίο από όλα τα πράγματα, η αρχή της κίνησης". Με τον όρο "Ψυχή" εννοεί το Atma-Buddhi και με τον όρο "Πνεύμα" εννοεί το Manas, και σε αυτό το σημείο διαφέρουμε.
"Η ψυχή γεννήθηκε πριν από το σώμα. Το σώμα ήρθε ύστερα και είναι δευτερεύον, γιατί σύμφωνα με τη φύση κυβερνιέται από την κυρίαρχη ψυχή... Η ψυχή λοιπόν κυβερνάει τα πάντα στον ουρανό, στη γη, και στη θάλασσα, με τις κινήσεις της που ονομάζονται: Θέληση, θεώρηση, επιμέλεια, συμβουλή, διαμόρφωση ορθής ή λανθασμένης γνώμης, κατάσταση χαράς ή λύπης, εμπιστοσύνης ή φόβου, αγάπης ή μίσους, με όλες τις ανάλογες πρωταρχικές κινήσεις, που συνδυάζονται με αυτές... Είναι η ίδια Θεά και ενώνεται πάντα με το Νου, που είναι θεός και κυβερνά τα πάντα με δικαιοσύνη και ευτυχία. Όταν όμως συμμετέχει με την Άνοια (κι όχι με το Νου), τότε συμβαίνει το αντίθετο".
Και στα Ελληνικά και στα Βουδδικά κείμενα η αρνητική ύπαρξη θεωρείται σαν η ουσιαστική ύπαρξη... Όταν το Πνεύμα βυθίζεται στο Νιρβάνα χάνει την αντικειμενική του ύπαρξη, αλλά διατηρεί το υποκειμενικό του Είναι. Αυτό στην αντικειμενική νοημοσύνη πολλών μοιάζει με "Τίποτα". Το Νιρβάνα των Βουδδιστών αντιπροσωπεύει τη βεβαιότητα της ατομικής αθανασίας "εν Πνεύματι", όχι όμως και της ψυχής η οποία, όσο και αν είναι το "αρχαιότερο από όλα τα πράγματα", είναι ωστόσο μια πεπερασμένη εκπόρευση σε μορφές και σε ατομικότητα, αν όχι σε ουσία (substance)χωρισμός.