ΤΟ LOSTGREECE.BLOGSPOT.COM ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

TΟ LOSTGREECE.BLOGSPOT.COM ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΧΙΝΗ

ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Το επώνυμο Σαχίνης αναφέρεται σε ένα κλάδο της αρχοντικής οικογένειας Κιοσσέ της Ύδρας, που ήταν γνωστή στη νήσο από τον 18ο αιώνα. Από τον Δημήτριο Κιοσσέ, που έλαβε το προσωνύμιο Σαχίνης (εκ του Σαΐνης^{[εκκρεμεί παραπομπή]}), ονομάστηκαν και όλοι οι απόγονοί της οικογενείας Κιοσσέ -Σαχίνη:

• Αντώνιος Κιοσσές ο γενάρχης της οικογένειας, Προεστός της Ύδρας, Διοικητής Αιγίνης και Πόρου.
• Δημήτριος Σαχίνης, πλοιοκτήτης - έμπορος και γενάρχης της οικογενείας Σαχίνη, γιος του προηγουμένου. Συνελήφθη δολίως από τον Αλή πασά. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
• Γεώργιος Σαχίνης, πλοιοκτήτης - έμπορος, ναυμάχος, αγωνιστής του 1821 και μετέπειτα Υποναύρχος, Υπασπιστής του Βασιλέα Όθωνα, γιος του προηγουμένου.
• Αντώνιος Σαχίνης, αδελφός του προηγουμένου. Συνελήφθη δολίως από τον Αλή πασά. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
• Σταύρος Σαχίνης, Χιλίαρχος, αγωνιστής του 1821 και νεότερος αδελφός των προηγουμένων.Έπεσε μαχόμενος στη μάχη της Σφακτηρίας.
• Ξανθή Σαχίνη, σύζυγος του Εμμανουήλ Τομπάζη και αδελφή των προηγουμένων.
• Μαρία Σαχίνη, σύζυγος του Λάζαρου Τσαμαδού και αδελφή των προηγουμένων.
• Νικόλαος Σαχίνης, ναυμάχος, αγωνιστής του 1821 και νεότερος αδελφός των προηγουμένων.
• Δημήτριος Γ. Σαχίνης, Υποναύαρχος, γιος του Γεωργίου Σαχίνη και Μέγας Αυλάρχης των Βασιλέων Γεωργίου Α' και Όλγας.

Δημήτριος Σαχίνης (1759 - 1808) ήταν Έλληνας πλοιοκτήτης - έμπορος.

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν γιος του Αντωνίου Κιοσσέ, προεστού της Ύδρας, διοικητή Αίγινας με ρίζες απο την Γένοβα. Με ιδιόκτητο πλοίο συμμετείχε σε επιχειρήσεις του τουρκικού στόλου. Ήταν υπεύθυνος για την διεκπεραίωση της αλληλογραφίας του στόλου και λόγω της ταχύτητας που τον διέκρινε απέκτησε το παρωνύμιο Σαχίν (σαΐνι, εκ του τουρκικού sahin = γεράκι), το οποίο στη συνέχεια διατήρησε ως επώνυμο. Έτσι έγινε ο γενάρχης της μεγάλης ναυτικής οικογένειας των Σαχίνηδων.

Από τις ναυτικές δραστηριότητες απέκτησε μεγάλη περιουσία. Διετέλεσε πρόκριτος Ύδρας. Το 1808 συνελήφθη από τον Αλή Πασά στο Ιόνιο Πέλαγος μαζί με τους δύο γιους του, Αντώνιο και Γεώργιο, επειδή αρνήθηκε να του πουλήσει το πλοίο του "Ιρις", στό οποίο και επέβαιναν με προορισμό το Λιβόρνο, σε πολύ χαμηλό τίμημα. Το πλοίο αυτό ήταν 600 τόννων από τα μεγαλύτερα της εποχής, ναυπηγημένο στη Γένοβα. Μόνο ο Γεώργιος Σαχίνης κατάφερε να δραπετεύσει. Ο Δημήτριος και ο Αντώνιος είναι ακόμα αγνοούμενοι.

Γεώργιος Κιοσσές (Σαχίνης) (1789-1864) ήταν πλοιοκτήτης, αγωνιστής του 1821 και ένας από τους ικανότερους ναυμάχους της εποχής.

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν γιος του Δημητρίου Σαχίνη, πλοιοκτήτη - έμπορου, προκρίτου της Ύδρας, εγγονός του Αντώνιου Κιοσσέ προκρίτου της Ύδρας, Διοικητή Αίγινας. Ασχολήθηκε με τις ναυτικές επιχειρήσεις της οικογενείας του και σπούδασε στην Ύδρα και στην Κέρκυρα όπου και έμαθε την ιταλική και γαλλική γλώσσα. Το 1808 μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του Αντώνιο συνελήφθη από τον Αλή Πασά επειδή αρνήθηκαν να του πουλήσουν το πλοίο τους "Ιρις", στό οποίο και επέβαιναν με προορισμό το Λιβόρνο, σε πολύ χαμηλό τίμημα. Το πλοίο αυτό ήταν 600 τόννων από τα μεγαλύτερα της εποχής, ναυπηγημένο στη Γένοβα. Μόνο ο Γεώργιος κατάφερε να δραπετεύσει.

Όταν ξέσπασε η επανάσταση βρισκόταν στη Σικελία. Αμέσως γύρισε και εντάχθηκε στον ναυτικό στόλο της Ύδρας, με το πλοίο του Μιλτιάδης με το οποίο πήρε μέρος σε πάνω από είκοσι ναυμαχίες υπό τον ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη. Το 1823 έγινε διοικητής Σύρου και Μυκόνου. Με την έλευση του Καποδίστρια το 1828 έγινε κυβερνήτης της εθνικής κορβέτας Ύδρα με την οποία του ανατέθηκε ο αποκλεισμός του Μαλιακού Κόλπου. Αργότερα αντιπολιτεύτηκε τον Κυβερνήτη μετά τη δολοφονία του οποίου, το 1832 ανέλαβε πληρεξούσιος Ύδρας. Το 1836 ανέλαβε διοικητής της ναυτικής μοίρας του Αιγαίου. Στη συνέχεια, λόγω της γλωσσομάθειάς του, διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Όθωνα καθ' όλη τη διάρκεια της βασιλείας του, εκτός απο ένα ενδιάμεσο διάστημα ενός έτους που ήταν διευθυντής του Ναυτικού Διευθυντηρίου Πόρου. Το 1844 προάχθηκε σε υποναύαρχο ενώ στην επανάσταση του 1862υπερασπίστηκε τα ανάκτορα.

Απεβίωσε στην Αθήνα το 1864 και γιος του ήταν ο Δημήτριος Σαχίνης.

Δημήτριος Σαχίνης (1827-1888) ήταν Έλληνας στρατιωτικός του 19ου αιώνα.

ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Η καταγωγή του ήταν από την σπουδαία οικογένεια της Ύδρας. Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 29 Μαΐου 1827. Πατέρας του ήταν ο πλοιοκτήτης - έμπορος και μετέπειτα ναυμάχος του 1821 Γεώργιος Σαχίνης.

Μετά την αποκατάσταση της Ελλάδας πήγε στο Μόναχο και σπούδασε στην Στρατιωτική σχολή με υποτροφία του βασιλιά της Βαβαρίας Λουδοβίκου. Αποφοίτησε και κατατάχτηκε στην Γαλλική Ναυτική Υπηρεσία, αρχικά ως δόκιμος και μετά ως ανθυποπλοίαρχος. Επέστρεψε το 1843 στην Ελλάδα και παντρεύτηκε την θυγατέρα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Παναγιωτίτσα. Με τον βαθμό του ανθυποπλοιάρχου κατατάχθηκε στον Ελληνικό Ναυτικό, και ως πλωτάρχης το 1859 διορίστηκε κυβερνήτης του «Όθωνος»

Με την πτώση του Όθωνα κυνηγήθηκε από τους επαναστάτες και επανήλθε το 1866 ως υπουργός επι των Ναυτικών και αργότερα αυλάρχης του Βασιλιά Γεωργίου Α΄. Διετέλεσε πρόεδρος του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, πήρε προαγωγή τον Μάρτιο του 1872 σε βαθμό πλοιάρχου, και προσελήφθη το 1878 ως Στρατιωτικός Αρχηγός της Βασιλικής οικογένειας. Προβιβάστηκε το 1878 σε υποναύαρχο, και έγινε ταυτόχρονα Αυλάρχης. Ανέπτυξε στενή σχέση με τον Γεώργιο και την Όλγα, όπως και με τον πατέρα του Γεωργίου, Βασιλιά της Δανίας.

Τιμήθηκε με πολλά παράσημα, εκτός των άλλων με τον Ελληνικό Μεγαλόσταυρο.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 29 Αυγούστου 1887.

Πηγή:wikipedia

Το αρχαίο ελληνικό λιμάνι με τις 100 τριήρεις που δεν άγγιξε ο χρόνος

Το αρχαίο ελληνικό λιμάνι με τις 100 τριήρεις που δεν άγγιξε ο χρόνος ο μοναδικής ομορφιάς λιμάνι της Αρχαίας Ανθηδώνας, της αρχαίας πόλης με την ολάνθιστη αγορά, το επίνοιο της αρχαίας κραταιάς πόλης της Θήβας. Η Ανθηδόνα ήταν ομηρική Βοιωτική πόλη στα παράλια του βορείου Ευβοϊκού κόλπου. Τα ερείπιά της βρίσκονται περίπου 15 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Χαλκίδας. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την ονομασία της πόλης σύμφωνα με τον Παυσανία τον περιηγητή. Ονομάστηκε έτσι από μια νύμφη με το όνομα Ανθηδόνα ή από τον Άνθα τον γιο του θεού Ποσειδώνα και της Αλκυόνης, της κόρης του τιτάνα Άτλαντα. Εκεί όπου ναυπηγήθηκαν 100 τριήρεις μετά από ψήφισμα των Θηβαίων. Το καλύτερα διατηρημένο αρχαίο λιμάνι της Ελλάδας, όπου τμήματά του είναι εκτός νερού, ενώ κατά κανόνα τα αρχαία λιμάνια είναι σήμερα βυθισμένα λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Πρώτη αναφορά για την πόλη κάνει ο Όμηρος στην Ιλιάδα και συγκεκριμένα στην ραψωδία Β, στον κατάλογο των πλοίων. Μάλιστα ο Όμηρος της δίνει το προσωνύμιο «εσχατόωσαν» που σημαίνει η πιο απομακρυσμένη από γεωγραφικής άποψης πόλη των Βοιωτών προς τον βόρειο Ευβοϊκό κόλπο. Η Ανθηδόνα αποτελούσε το λιμάνι (επίνειον) των Θηβών στον βόρειο Ευβοϊκό. Σημαντικό μυθολογικό πρόσωπο από την Ανθηδόνα ήταν ο Γλαύκος ο Ανθηδόνιος, ο οποίος ήταν θαλασσινή θεότητα. Ήταν ένα είδος Τρίτωνα, από την μέση και πάνω άνδρας και από την μέση και κάτω ψάρι. Σώζεται αρχαίο νόμισμα που φέρει στη μία όψη του τη μυθολογική παράσταση του Γλαύκου στο αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας. 



Σημαντικός αρχαιολογικός οδηγός για τη πόλη της Ανθηδόνας αποτελεί ο αρχαίος Έλληνας περιηγητής Παυσανίας με έργο του «Ελλάδος Περιήγησις» και συγκεκριμένα τον τόμο «Βοιωτικά». Με τις ανασκαφές που έχουν πραγματοποιηθεί έχουν βρεθεί σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, μεταξύ των οποίων ναοί των Καβείρων, της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης. Επίσης κοντά στο λιμάνι της πόλης έχει βρεθεί και παλαιοχριστιανική βασιλική εκκλησία, των υστερορρωμαϊκών χρόνων. Το λιμάνι της Ανθηδόνας ήταν ευρύχωρο για τα δεδομένα της εποχής, διέθετε ακόμα και δύο λιμενοβραχίονες, το στόμιο των οποίων μπορούσε να κλείνει με αλυσίδα με σκοπό τη προστασία του λιμένος από εχθρικές επιδρομές, όπως επίσης και από τους ισχυρούς βοριάδες. Η πόλις επήλθε σε παρακμή κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, λόγω των επιδρομών πειρατών. Αυτό ανάγκασε τους κατοίκους της να αποτραβηχτούν προς το εσωτερικό και συγκεκριμένα στις βόρειες υπώρειες του όρους Μεσσάπιο (σημερινή ονομασία Κτυπάς) και να ιδρύσουν έναν κτηνοτροφικό οικισμό που αποτέλεσε τον πυρήνα της σημερινής κοινότητας των Λουκισίων. Κατά τη μετάβασή τους από την παραλία στις υπώρειες του όρους μετέφεραν οικοδομικό υλικό από τα προγενέστερα κτίσματα με το οποίο εν μέρει χτίστηκε ο μικρός ναός του Αγ. Γεωργίου ευρισκόμενος σήμερα έξω από το χωριό Λουκίσια. Το ναικό αυτό οικοδόμημα παρέχει πολύτιμα στοιχεία για τη μελέτη της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και έχει αποκαταστάθεί από το ΥΠΠΟ (Ιούλιος 2010). Ανασκαφές στο χώρο του αρχαίου λιμένος έχουν παραγματοποιηθεί από Έλληνες, αλλά και από Γερμανούς και Αμερικάνους ανασκαφείς.