Πιστεύετε ότι η Σίλικον Βάλεϊ ειναι η "Μέκκα" της τεχνολογίας; Λάθος! Όλα τα κορυφαία τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής μας είχαν προβλεφθεί από τους αρχαίους ημών προγόνους. Το υποστηρίζει στο βιβλίο της Αμερικανίδα καθηγήτρια και μάλιστα έχει και αποδείξεις.
Αυτό που εννοεί η Αμερικανίδα καθηγήτρια, για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις, είναι ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν σε θέση να αντιληφθούν με έναν αφηρημένο τρόπο την έννοια της αυτοματοποιημένης τεχνολογίας, πριν ακόμη ανακαλυφθεί καν ο όρος "τεχνολογία". Ως εκ τούτου και ιδιαίτερα μέσω της πλούσιας ελληνικής μυθολογίας, είχαν "προβλέψει" πολλά από αυτά που σήμερα για εμάς είναι πραγματικότητα (ή παραμένουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας), όπως τα ρομπότ, τα ανθρωποειδή, την τεχνητή νοημοσύνη, τα συστήματα αυτόματης πλοήγησης (GPS), ακόμη και τα "έξυπνα" αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς!
Αν υπάρχει μια μορφή που συνοψίζει όσο καμία άλλη την καινοτομία, το όραμα και την τεχνολογική κατάρτιση των Αρχαίων Ελλήνων, αυτός δεν είναι άλλος από το θεό Ήφαιστο, τον "σιδηρουργό" των θεών στον Όλυμπο. Οι περιγραφές για τα έργα και τα επιτεύγματά του είναι αναρίθμητες. Μεταξύ αυτών και οι "Χρυσές Κόρες" που μπορούσαν να προβλέπουν και να πραγματοποιούν τις επιθυμίες των αφεντικών τους, κάτι δηλαδή σαν τις σημερινές μηχανές τεχνητής νοημοσύνης.
Κορυφαίο παράδειγμα όλων όμως, σύμφωνα με την Αμερικανίδα ιστορικό, είναι ο Τάλως, ο φύλακας της Κρήτης που σύμφωνα με τους μύθους κατασκεύασε ο ίδιος ο Ήφαιστος από χαλκό. Όχι απλά το σημερινό αντίστοιχο ενός ανδροειδούς, αλλά ένα ανδροειδές με "φονικές" ικανότητες! Κάτι που πολλές σύγχρονες υπερδυνάμεις παλεύουν να δημιουργήσουν μέχρι τις μέρες μας.
Τα παραδείγματα, σύμφωνα πάντα με την δρα Μέιγιορ, δεν έχουν τελειωμό. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και στην περίπτωση της Πανδώρας, την οποία χαρακτηρίζει ως μία αρχέτυπη μορφή "fembot", ενός ρομπότ δηλαδή με γυναικεία μορφή και τεχνητή νοημοσύνη. Κάτι που θα μπορούσε άνετα να ανοίξει το "κουτί" απελευθερώνοντας όλα τα δεινά που κατατρέχουν την ανθρωπότητα.
Όμως και ο μεγαλύτερος "παραμυθάς" της ανθρωπότητας, ο Όμηρος, δεν πήγαινε πίσω σε ευρηματικότητα. Στην Ιλιάδα κάνει λόγο για αυτοκινούμενους τρίποδες με τροχούς, ως μία πρωτόγονη αναφορά στην αυτοκινούμενη τεχνολογία, ενώ και στην Όδύσσεια κάνει λόγο για πλοία χωρίς καπετάνιους, δίνοντας στην ανθρωπότητα μια πρώτη ιδέα για το GPS. Αυτοκινούμενους τρίποδες είχαν και οι Θεοί του Ολύμπου για να τους μεταφέρουν νέκταρ και αμβροσία, με τόση ακρίβεια και ταχύτητα που σήμερα η Amazon θα κοκκίνιζε από ντροπή.
Αίσθηση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα επιτεύγματα εμφανίζονται σε μύθους που εξιστορούν τον αγώνα του ανθρώπου να ξεπεράσει τη φύση του και τις ικανότητές του, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από "πρωταγωνιστές" όπως ο Ιάσωνας και οι Αργοναύτες, ο Δαίδαλος και ο Προμηθέας.
Όπως επισημαίνει η συγγραφέας του βιβλίου μπορεί οι Αρχαίοι Έλληνες να μην κατανοούσαν την τεχνολογία για όλα αυτά που περιέγραφαν, είχαν όμως αντιληφθεί πρώτοι από όλους πόσο καθοριστική θα είναι η συμβολή της στην εξέλιξη του είδους και της κοινωνίας ως σύνολο.
Η δρ Μέιγιερ εκτιμά ότι τα "μεγάλα κεφάλια" της Σίλικον Βάλει θα πρέπει να ξανανοίξουν τα βιβλία της ιστορίας και να ξαναδιαβάσουν την αρχαία ελληνική μυθολογία, γιατί έχει ακόμη να τους διδάξει πολλά. Όπως για παράδειγμα τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης. Η ίδια θεωρεί ότι θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες για το ανθρώπινο είδος, κάνοντας αναφορά στο "κουτί της Πανδώρας", εκτός κι αν χρησιμοποιηθεί συνετά και προς όφελος του ανθρώπινου είδους.
Θεωρείται, και δικαίως, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας: Πέρα από ικανότατος στρατιωτικός διοικητής, ο Μέγας Αλέξανδρος (356 πΧ- 323 πΧ) σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής και την έναρξη μιας νέας, φέρνοντας την Ανατολή και τη Δύση πιο κοντά από ό,τι είχαν έρθει ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Οι κατακτήσεις του αποτέλεσαν την ανατολή της Ελληνιστικής Περιόδου, η επίδραση της οποίας θα συνεχιζόταν για πολλά χρόνια μετά την πτώση των τελευταίων ελληνιστικών βασιλείων- οπότε και ο ρόλος του ως προς την εξάπλωση και επίδραση του ελληνικού πολιτισμού στην παγκόσμια ιστορία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί
Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ιστορίας του Αλεξάνδρου του 3ου της Μακεδονίας είναι το τελευταίο της: Ο θάνατός του σε νεαρή ηλικία άφησε ακέφαλη μια αυτοκρατορία όμοια της οποίας ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί, και οι «επιτάφιοι αγώνες» που ακολούθησαν μεταξύ των Διαδόχων – με πολέμους, μηχανορραφίες και δολοπλοκίες που συγκλόνισαν τον γνωστό τότε κόσμο- κάνουν το «Game of Thrones» να φαντάζει παιδικό παραμύθι. Ως εκ τούτου, πολλά είναι αυτά που έχουν λεχθεί για το πώς πέθανε ο Αλέξανδρος: Επρόκειτο για ασθένεια ή μήπως ήταν δηλητήριο που του πέρασε κάποιος αντίπαλος ο οποίος δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει στα ανοιχτά; Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, σε αυτό το ερώτημα είναι δύσκολο να δοθούν απαντήσεις 2.300 χρόνια μετά- ωστόσο, με βάση τα αρχαία κείμενα, είναι δυνατόν να επιχειρηθεί μια ερμηνεία των αναφερόμενων συμπτωμάτων και της πορείας της υγείας του, σε συνδυασμό με το ευρύτερο πλαίσιο των γεγονότων της συγκεκριμένης περιόδου.
Μια τέτοια ακριβώς ερμηνεία επιχειρεί ο Εμμανουήλ Χρ. Χριστοφορίδης, καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ και διευθυντής Β′ Χειρουργικής στο ΓΝΘ «Γ. Γεννηματάς»: Αντλώντας στοιχεία από τα κείμενα του Αρριανού, το Διόδωρου, του Κούρτιου, του Ιουστίνου, του Πλουτάρχου, αλλά και από έργα της βιβλιογραφίας της σύγχρονης ιατρικής και ιστοριογραφίας, ο κ. Χριστοφορίδης αναλύει στη HuffPost Greece τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την ιατρική σκοπιά.
Αναλύοντας το σενάριο της συνωμοσίας: Μπορεί να υπήρξε δηλητήριο;
Προσεγγίζοντας κανείς το μυστήριο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου, αναπόφευκτα θα εξετάσει το σενάριο της δολοφονίας- ωστόσο, πέρα από τις συνωμοσιολογίες, το ενδεχόμενο της δηλητηρίασης μπορεί να εξεταστεί μόνο με βάση τα συμπτώματα που αναφέρθηκαν. Από αυτή την άποψη, ο κ. Χριστοφορίδης υπογραμμίζει πως κανένα από τα συνηθισμένα δηλητήρια δεν παρουσίαζε συμπτώματα πυρετού. Ωστόσο, αυτό δεν καταρρίπτει το σενάριο αυτό: «Για να γίνει κατανοητή στην πραγματική της έκταση η φθοροποιός μαγγανεία, πρέπει στα υλικά της όπλα να συμπεριλάβουμε και τα μολυσματικά υλικά. Με τα γνωστά σε μας συμπτώματα ο τυφοειδής πυρετός (typhoid fever) είναι μία εξαιρετικά πιθανή αιτία θανάτου για τον Αλέξανδρο» σημειώνει ο κ. Χριστοφορίδης, υπογραμμίζοντας πως η μικροβιακή μολυσματική πρώτη ύλη είναι εύκολο να βρεθεί κατά τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, αφού ο εν λόγω βάκιλος (του Eberth) πολλαπλασιάζεται σε μολυσμένα νερά από τα κόπρανα και τις εκκρίσεις ανθρώπου που έχει νοσήσει. «Συχνά όμως ακόμα και στα κόπρανα ανθρώπων που δεν έχουν νοσήσει υπάρχει ο βάκιλος του τυφοειδούς πυρετού και αναπτύσσεται σε υγρούς και σκιερούς αποχετευτικούς τόπους» αναφέρει ο κ. Χριστοφορίδης, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι αυτοί που ενδεχομένως να επιδίωκαν να υπονομεύσουν την υγεία του βασιλιά με αυτόν τον τρόπο (προκαλώντας του σοβαρή ασθένεια μέσω μόλυνσης της τροφής του) χρειάζονταν απλά να έχουν πρόσβαση στην τροφή του, καθώς η επιμόλυνση γίνεται κυρίως μέσω της πεπτικής οδού, και οι κύριοι τρόποι μετάδοσης είναι το ράντισμα φρούτων και λαχανικών με μολυσμένο νερό – ή μέσω του ίδιου του νερού απευθείας.
Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο της δηλητηρίασης είχε και έχει αρκετούς υποστηρικτές, που βάζουν στην υπόθεση το σενάριο της εκδίκησης: Ο ιστορικός Ιερώνυμος της Καρδίας προβάλλει μια εκδοχή όπου το δηλητήριο απεστάλη από τη Μακεδονία, και στην οποία εμπλέκει τον Αντίπατρο (άσπονδο αντίπαλο της Ολυμπιάδας, μητέρας του Αλέξανδρου) και τον γιο του Κάσσανδρο, τον οινοχόο Ιόλα (επίσης γιο του Αντίπατρου) και, σε μια τολμηρή στα μάτια πολλών υπόθεση, τον ίδιο τον δάσκαλο του Μακεδόνα βασιλιά, Αριστοτέλη. Ο Αρριανός, ο Κούρτιος και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης δεν φαίνονται να ασπάζονται ιδιαιτέρως αυτή την εκδοχή, αν και ο Ιουστίνος φαίνεται να την πιστεύει.
Ο κ. Χριστοφορίδης σημειώνει πως η εξέλιξη της κατάστασης του Αλέξανδρου δεν φαίνεται να συμβαδίζει με το σενάριο της δηλητηρίασης- ωστόσο, με βάση αυτή τη θεωρία, και τα αρχαία κείμενα που περιγράφουν ότι ο Αλέξανδρος ένιωσε μεγάλους πόνους στο στομάχι λίγο μετά την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας κρασιού, πιθανός «ένοχος» θα μπορούσε να κριθεί ένα δηλητηριώδες φυτό (που θα του χορηγήθηκε με το κρασί), με την επιστημονική ονομασία Veratrum album, που ανήκει στην οικογένεια των κρίνων και είναι γνωστό ως λευκός ελλέβορος. Το εν λόγω φυτό χρησιμοποιούσαν συχνά οι αρχαίοι Έλληνες ως βότανο κατά του εμετού, ωστόσο ήταν σε θέση να επιφέρει και τον θάνατο, με παρόμοια συμπτώματα με αυτά που αναφέρονται πως είχε ο Αλέξανδρος. Υπάρχει και το σενάριο της χρήσης αρσενικού, ωστόσο, όπως τονίζει ο κ. Χριστοφορίδης, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο Μακεδόνας βασιλιάς θα είχε πεθάνει πολύ γρηγορότερα από τις 14 ημέρες που ήταν άρρωστος πριν τον θάνατό του.
Αναλύοντας τα παθολογικά αίτια: Ποιοι είναι οι «ύποπτοι»- η πορεία της νόσου
Περνώντας στα παθολογικά αίτια, τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο πολύπλοκα, καθώς οι πιθανοί «ύποπτοι» είναι πολλοί: Η ελονοσία έχει το βασικό σύμπτωμα του πυρετού, ωστόσο, όπως σημειώνει ο κ. Χριστοφορίδης, ο τύπος του πυρετού του 32χρονου βασιλιά δεν φαίνεται να ήταν αυτός της ελονοσίας.
Ως προς τον τυφοειδή πυρετό που προαναφέρθηκε, φαίνεται πιο πιθανός «υποψήφιος» λόγω της εποχής (καλοκαίρι- Ιούνιος του 323 πΧ), ωστόσο έτεινε να παρουσιάζεται σε επιδημίες, και εκείνη την περίοδο δεν είχαν αναφερθεί μαζικοί θάνατοι με τα ίδια συμπτώματα.
Το ενδεχόμενο της πνευμονίας φαντάζει επίσης πιθανό, ωστόσο, βάσει των αναφορών, το λουτρό που πήρε ο Αλέξανδρος και που θα μπορούσε να την είχε προκαλέσει ήταν προς ανακούφιση του πυρετού, ο οποίος προϋπήρχε. Ένας άλλος «ύποπτος» είναι ο ιός του Δυτικού Νείλου- εκδοχή που υποστηρίζουν οι Αμερικανοί επιδημιολόγοι Τζον Μαρ και Τσαρλς Κάλισερ, οι οποίοι αποδίδουν τον θάνατο του Έλληνα στρατηλάτη σε εγκεφαλίτιδα από τον ιό του Δυτικού Νείλου, βασιζόμενοι σε απόσπασμα του Πλούταρχου, όπου αναφέρεται πως ο Αλέξανδρος είδε μερικές εβδομάδες πριν τον θάνατό του ένα σμήνος από άρρωστα κοράκια (σημειώνεται πως ο ιός του Δυτικού Νείλου προσβάλλει πουλιά και άλλα ζώα και μεταδίδεται στον άνθρωπο από τα κουνούπια.
Ο κ. Χριστοφορίδης στέκεται ιδιαιτέρως σε μια άλλη εκδοχή, αυτήν της οξείας χολαγγειΐτιδας- οξείας παγκρεατίτιδας και, σε αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζει εκτενώς την πορεία της νόσου κατά τις 14 ημέρες που οδήγησαν στον θάνατο του βασιλιά:
Ημέρα 1η: Μετά από βαρύ φαγητό και οινοποσία, σε δείπνο, αναφέρεται πόνος έντονος – διαξιφιστικός, με αντανάκλαση αρχικά προς το θώρακα και μετά και προς την κοιλία (κωλικός). Ο πόνος συνοδεύεται από έμετο προκλητό – ανακουφιστικό. Ακολουθεί ρίγος και πυρετός.
Ημέρα 2η: Το ρίγος εξακολουθεί και ο ασθενής αισθάνεται σωματική εξάντληση. Παρά ταύτα δέχεται πρόσκληση για να συνεχίσει το βράδυ τη διασκέδασή του. Ακολουθεί οινοποσία, μέχρι μέθης. Επανεμφανίζεται κωλικός πόνος με αντανάκλαση προς την ωμοπλάτη. Τον πόνο συνοδεύουν ρίγος και πυρετός. Οι γιατροί του δηλώνουν αδυναμία να τον βοηθήσουν και προβλέπουν ταχεία εξέλιξη της καταστάσεώς του.
Ημέρα 3η: Ο πυρετός παραμένει υψηλός, αναφέρονται δε ιδρώτες και ρίγος. Ο ασθενής παρουσιάζει βυθιότητα και σωματική αδυναμία (κατάπτωση).
Ημέρα 4η: Ο πυρετός συνεχίζεται υψηλός, είναι κάτωχρος, παρουσιάζει σαφή επιδείνωση της καταστάσεώς του, δεν έχει δε και καλή επικοινωνία (συγχυτική κατάσταση).
Ημέρα 5η: Ο ασθενής βρίσκεται σε «κρίσιμη κατάσταση» και περνά μια δύσκολη ημέρα.
Ημέρα 6η: Ο ασθενής παρουσιάζει θόλωση της διάνοιας, έχει παραλήρημα και διεγέρσεις. Ο πυρετός και το ρίγος εξακολουθούν, εκδηλώνεται δε και ίκτερος. Η κατάσταση κρίνεται ως πολύ βαριά.
Ημέρα 7η: Αναφέρεται, εντός έξι ημερών από της έναρξη της ασθενείας του, σαφής επιδείνωση της καταστάσεώς του.
Ημέρα 8η: Το σώμα του είναι ψυχρό και παρουσιάζει γενικότερη «οργανική κάμψη». Οι ιατροί του παλεύουν για να τον συνεφέρουν.
Ημέρα 9η: Το πρόσωπό του είναι χλωμό, τα χείλη του τραβηγμένα, τα μαλλιά του φαίνονται αραιά και θαμπά από τους κολλώδεις ιδρώτες. Τα μάτια του έδειχναν να σβήνουν. Κατάσταση ως επί επαπειλούμενου κώματος.
Ημέρα 10η και 11η: Ο πυρετός του εξακολουθεί βασανιστικός η δε κατάστασή του είναι πολύ βαριά. Τα άκρα του είναι ψυχρά και παρουσιάζει προϊούσα επιδείνωση.
Ημέρα 12η: Η κατάστασή του περιγράφεται ως πολύ βαριά και μη αναστρέψιμη. Οι πόνοι χειροτέρεψαν, και χάνοντας κάθε ελπίδα να σωθεί, έβγαλε το δακτυλίδι του και ερωτηθείς σε ποιόν να το παραδώσουν απάντησε: «Τω κρατίστω».
Ημέρα 13η: Νέο κώμα. Παρουσιάζει δυσχέρεια αναπνοής. Το πρόσωπό του είναι κάτωχρο και δείχνει να έχει αβάσταχτους πόνους. Τα χείλη του τα κρατάει σφιχτά, τα δε μάτια του είναι «ρουφηγμένα». Κατάσταση η οποία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «Ιπποκράτειο προσωπείο».
Ημέρα 14η:Θάνατος του Μ. Αλεξάνδρου
Συμπεράσματα- διάγνωση
«Η εισβολή, μετά από βαρύ γεύμα και οινοποσία (την οποία φαίνεται ότι συνήθιζε ο βασιλιάς) και η όλη εξέλιξη παρουσιάζεται μάλλον τυπική της διαδρομής μας κρίσεως οξείας παγκρεατίτιδας, μάλλον λιθιασικής αιτιολογίας» αναφέρει ο κ. Χριστοφορίδης, προσθέτοντας πως υπάρχουν δε μερικές αναφορές από τις οποίες φαίνεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έπασχε από χολολιθίαση με συχνές κρίσεις πόνου. «Όπως είναι γνωστό, η χολολιθίαση συνοδεύεται από αρκετές επιπλοκές. Από αυτές άλλες είναι απλές και συνήθεις και άλλες, ευτυχώς οι σπανιότερες, σοβαρές ή/ και επικίνδυνες όπως, η οξεία πυώδης ή σηπτική χολοκυστίτιδα – χολαγγειΐτιδα ή η οξεία νεκρωτική ή σηπτική παγκρεατίτιδα που χωρίς τη δέουσα αντιμετώπιση, μπορεί να είναι όχι μόνον επικίνδυνες αλλά και συχνά θανατηφόρες».
Καταλήγοντας, ο κ. Χριστοφορίδης σημειώνει πως η διαδρομή της ασθένειας ήταν «τυπική στην εισβολή, προϊούσα στην εξέλιξη και μη αναστρέψιμη στην κατάληξη. Ο θάνατός του ήταν σύντομος και όχι αιφνίδιος, εμπύρετος και βασανιστικός και αναπόφευκτος. Προηγήθηκε της ασθενείας του βαρύ γεύμα και κατάχρηση οινοπνεύματος. Είναι γνωστό δε ότι, παρά την εισβολή της νόσου, επακολούθησε και την επόμενη ημέρα κατάχρηση (μέχρι μέθης) οινοπνεύματος. Η κλινική εικόνα, εισβολή και εξέλιξη είναι τυπική. Δηλαδή:Ο πόνος οξύς, διαξιφιστικός (κωλικός) με αντανάκλαση προς το θώρακα και ακολούθως προς την κοιλία, ο οποίος συνοδεύεται από εμετό (ανακουφιστικό), ρίγος και πυρετό. Ο πόνος με αντανάκλαση προς την ωμοπλάτη, ”κωλικός του ήπατος”, οι κολλώδεις ιδρώτες, η ωχρότητα, η συγχυτική κατάσταση, η σωματική κατάπτωση, η θόλωση της διανοίας, το παραλήρημα, η διέγερση, τα ψυχρά άκρα, η προϊούσα επιδείνωση, μέχρι το Ιπποκράτειο προσωπείο, κατάσταση η οποία εξελίσσεται εντός 14 ημερών προς τον θάνατο, είναι τυπική της εξελίξεως σηπτικής καταστάσεως επί εδάφους οξείας παγκρεατίτιδας».
«Η επιπλοκή της οξείας νεκρωτικής παγκρεατίτιδας, πιθανότατα λιθιασικής αιτιολογίας, φαίνεται ότι οδήγησε τελικά σε σήψη και πολυοργανική ανεπάρκεια που είναι και η αιτία θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου» καταλήγει ο καθηγητής Χειρουργικής του ΑΠΘ- ολοκληρώνοντας τη διάγνωση του Μακεδόνα βασιλιά.
Ο Δίσκος της Φαιστού, που χρονολογείται πιθανόν στον 17ο αι. π. Χ., αποκαλύπτει σταδιακά τα μυστικά του. Ο γλωσσολόγος Δρ. Γκάρεθ Όουενς, που εδώ και 30 χρόνια ζει στην Κρήτη (τα 25 εργάζεται στο ΤΕΙ Κρήτης και τα 10 τελευταία ως συντονιστής του προγράμματος Erasmus+), έχει αφιερώσει τον ερευνητικό χρόνο του στην ερμηνεία του δίσκου. Μάλιστα, σε συνεργασία με τον καθηγητή Φωνητικής στην Οξφόρδη, Τζον Κόουλμαν, έχει προχωρήσει στην «ανάγνωση» του δίσκου σε ποσοστό 99%.
«Διαβάζουμε τον Δίσκο της Φαιστού με τις φωνητικές αξίες της Γραμμικής Β και με τη βοήθεια της συγκριτικής γλωσσολογίας, δηλαδή συγκρίνοντας με άλλες συγγενικές γλώσσες από την ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών. Το να διαβάζουμε κάτι, όμως, δεν σημαίνει κατανόηση», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Όουενς με αφορμή την ομιλία που θα δώσει στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Β. Κωνσταντίνου 48, Αθήνα www.ekt.gr ) την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου, ώρα 17:30, με τίτλο «Η φωνή του Δίσκου της Φαιστού». Και συμπληρώνει: «Ο Δίσκος της Φαιστού είναι γραμμένος στη μινωική γραφή που καταγράφει τη μινωική γλώσσα. Πρόκειται για το καλύτερο δείγμα “κρητικών ιερογλυφικών”, σε εισαγωγικά πάντα, γιατί δεν πρόκειται για το σύστημα γραφής της αρχαίας Αιγύπτου. Είναι λάθος η ονομασία. Ο Δίσκος της Φαιστού είναι και συλλαβική γραφή, όπως είναι η μινωική Γραμμική Α». Παράλληλα, ενημερώνει ότι οι ηχητικές συλλαβές από τον δίσκο έχουν ηχογραφηθεί «γιατί θέλω ο κόσμος να τις ακούσει. Η μινωική δεν είναι μια νεκρή γλώσσα. Κνωσός, Φαιστός, Κρήτη είναι μινωικές λέξεις, όπως και πάρα πολλές ακόμα που χρησιμοποιούνται σήμερα», τονίζει.
Σε ποιο σημείο, όμως, βρίσκεται η ερμηνεία του δίσκου, η επεξήγηση του οποίου παραμένει ένα άλυτο μυστήριο; Ή μήπως όχι και τόσο άλυτο; «Μετά από 10 χρόνια ερευνών, πιστεύω ότι η ερμηνεία του Δίσκου της Φαιστού έχει ξεπεράσει το 50%, ποσοστό που είχα βάλει ως ‘πήχη’. Δηλαδή, είχα πει στον εαυτό μου ότι θα παρουσίαζα τη δουλειά μου μόνο όταν θα μπορούσα να προσφέρω δοκιμαστική ερμηνεία για τις περισσότερες από τις μισές λέξεις του δίσκου. Και αυτό είναι ένα νέο στοιχείο της έρευνας», επισημαίνει ο κ. Όουενς, ο οποίος δεν φοβάται τις αναθεωρήσεις.
«Όταν κάνω ομιλίες προσπαθώ να κάνω βελτιώσεις. Παλιότερα νόμιζα ότι ο δίσκος αναφερόταν στην έγκυο μητέρα. Τώρα πιστεύω ότι μιλάει για την έγκυο θεότητα, αλλαγή που μοιάζει μικρή, αλλά είναι μεγάλη ως βελτίωση», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξηγώντας περαιτέρω: «Στην αρχή είχα κολλήσει στην α’ πλευρά του δίσκου, όπου η λέξη I-QE-KU-RJA επαναλαμβάνεται τρεις φορές και θεώρησα ότι αυτή είναι η λέξη – κλειδί για την ερμηνεία του. Είναι η λέξη για την έγκυο θεότητα, όπως πιστεύω. Τώρα στη β’ πλευρά υπάρχει μια πρόταση που αναφέρεται στη θεότητα αυτή, η οποία είναι γνωστή από τη μινωική Κρήτη», ενημερώνει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, συμπληρώνοντας φειδωλά για να μην χαλάσει τις εκπλήξεις της ομιλίας του, ότι «υπάρχουν αρκετές λέξεις στον δίσκο που έχουν σχέση με τη θρησκεία και πιστεύω ότι μας δείχνουν για ποια θεότητα μιλάμε».
Πώς όμως ξεκίνησαν όλα; «Πριν 10 χρόνια με τον συνεργάτη μου Τζον Κόουλμαν στο Λονδίνο συμφωνήσαμε ότι μπορούμε να διαβάσουμε τον Δίσκο της Φαιστού. Μάλιστα, συμφωνήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη δημοσιότητα που είχε προκληθεί με τον ισχυρισμό ενός Αμερικανού περί πλαστότητάς του, ώστε να ξεκινήσει ένας επιστημονικός διάλογος», επισημαίνει. Και προσθέτει: «Με τη δουλειά που έκανε ο Μάικλ Βέντρις, ο οποίος αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β και βρήκε ότι πρόκειται για ελληνική (μυκηναϊκή) γλώσσα πέντε αιώνες πριν από τον Όμηρο, μπορούμε να διαβάζουμε τη μινωική Γραμμική Α, τα λεγόμενα μινωικά “κρητικά ιερογλυφικά”, αλλά και τον Δίσκο της Φαιστού. Διότι όλα αυτά είναι για μένα μινωική γραφή που καταγράφει τη μινωική γλώσσα», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Και πώς σχετίζονται μεταξύ τους; «Η Γραμμική Α, που χρησιμοποιούσαν τα παλάτια για διοικητικούς λόγους, τα λεγόμενα “κρητικά ιερογλυφικά” και ο Δίσκος της Φαιστού είναι τρεις εκδοχές της ίδιας μινωικής γραφής. Το μόνο που αλλάζει είναι η γραμματοσειρά, αν μπορώ να το πω έτσι. Ο Δίσκος της Φαιστού δεν είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, από άλλον πλανήτη. Και αυτό νομίζω ότι είναι και το λάθος που γινόταν επί έναν αιώνα. Ο κόσμος έβλεπε κάτι που δεν καταλάβαινε. Έτσι μια μέρα μετά τη διατριβή μου, που μου πήρε 10 χρόνια και μετά το βιβλίο μου, που μου πήρε 4 χρόνια, αναρωτήθηκα: Γιατί έχουμε μια μεθοδολογία για τη μυκηναϊκή Γραμμική Β, τη μινωική Γραμμική Α, τα “κρητικά ιερογλυφικά” και όταν μιλάμε για τον Δίσκο της Φαιστού κάνουμε … τρέλες; Δεν είναι σωστό αυτό. Πρέπει να έχουμε μια μεθοδολογία για τη μινωική γραφή. Και αυτό έχω εφαρμόσει. Στην ιστοσελίδα μου www.teicrete.gr/daidalika στο Signary έχουμε φτιάξει με τον Κόουλμαν ένα πλαίσιο με όλα τα σημεία του Δίσκου της Φαιστού και σε ποια μινωικά και μυκηναϊκά σημεία γραφής αντιστοιχούν. Αυτός είναι ο έλεγχος για εμάς», συμπληρώνει, για να καταλήξει:
«Ο Δίσκος της Φαιστού είναι μινωική γραφή ως κείμενο αλλά συγχρόνως είναι και αντικείμενο τέχνης. Κι αυτό είναι το γοητευτικό. Για μένα ο Δίσκος της Φαιστού είναι το ευαγγέλιο της μινωικής Κρήτης».
