Πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα αναγνώσματα της ιστορίας, και έχει αποτελέσει τη βάση για τη μόρφωση αμέτρητων ανθρώπων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: Η Οδύσσεια, το δεύτερο από τα έπη του Ομήρου, αποτελεί σύμβολο της ανθρώπινης επιμονής και επινοητικότητας απέναντι στις αντιξοότητες, με τον πολυμήχανο βασιλιά της Ιθάκης να διδάσκει πώς η χρήση τόσο του μυαλού όσο και της δύναμης, την κατάλληλη στιγμή και εκεί που χρειάζεται το καθένα, μπορούν να υπερνικήσουν κάθε εμπόδιο.
Οι μύθοι που εμπεριέχονται στο ομηρικό έπος είναι πάμπολλοι, και τους γνωρίζουν όλοι, από τον Κύκλωπα Πολύφημο μέχρι τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, την Κίρκη και όλες τις άλλες περιπέτειες που πέρασε ο Οδυσσέας πριν επιστρέψει στο σπίτι του. Ωστόσο, λέγεται πως πίσω από κάθε μύθο υπάρχει και μια πραγματικότητα, και η ανακάλυψη της ίδιας της Τροίας, αλλά και των μυκηναϊκών ερειπίων, είναι απόδειξη για αυτό.
Ποια όμως μπορεί να είναι η πραγματικότητα πίσω από τους Κύκλωπες και τα τέρατα που φύλασσαν απροσπέλαστα στενά, παρασύροντας στη συμφορά άτυχους ναυτικούς που έφταναν στην περιοχή τους; Κι όμως- πιθανότατα υπάρχουν φαινόμενα, καρποί και πλάσματα τα οποία «γέννησαν» τους μύθους. Ακολουθούν πιθανές ερμηνείες για κάποιους εξ αυτών.
Λωτοφάγοι
Μια από τις πρώτες περιπέτειες του Οδυσσέα είναι όταν οι ναύτες του (γενικά, αν κάτσει και το σκεφτεί κανείς, στην Οδύσσεια φαίνεται πως όποτε ο βασιλιάς της Ιθάκης «άφηνε» λίγο το πλήρωμά του...οι άνδρες του έκαναν κάποια ανοησία με καταστροφικές συνήθως συνέπειες!) ξέχασαν ποιοι ήταν και που πήγαιναν, τρώγοντας λωτούς στη χώρα των Λωτοφάγων. Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του BBC, ο «λωτός» των Λωτοφάγων (ή όποιων κατοικούσαν στην περιοχή εκείνη κατά την Εποχή του Χαλκού) μπορεί να ήταν κάποια εξαρτησιογόνα ουσία, όπως το όπιο, το ισχυρό αλκοόλ, ή ο απολαυστικός καρπός Diospyros lotus- ή ακόμα και ο Ziziphus lotus, που έχει αναφερθεί πως έχει ψυχοτρόπες ιδιότητες. Επίσης, άλλοι υποψήφιοι είναι η Nymphea sp.ή κάποια «συγγενής» της: Φύτρωνε στον Νείλο σε μπλε «έκδοση» (N.caerulea) και ήταν γνωστή ως ναρκωτικό, προκαλώντας μια κατάσταση απάθειας. Είναι απαγορευμένη ουσία σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες σήμερα.
Κύκλωπες
Η ύπαρξη ενός ματιού είναι σπάνιο φαινόμενο στο ζωικό βασίλειο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όντα που παρουσίαζαν κυκλωπία (συγχώνευση των δύο κογχών) δεν μπορεί να ενέπνευσαν τον μύθο. Ωστόσο, υπάρχει μια άλλη πιο πιθανή εξήγηση: Η ανακάλυψη απομειναρίων αρχαίων πλασμάτων: Πχ οι ελέφαντες και τα μαμούθ διαθέτουν μεγάλη ρινική κοιλότητα, οπότε η ανακάλυψη ενός τέτοιου μεγάλου κρανίου με ένα κενό στο σημείο εκείνο θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα τη γένεση μύθων για αρχαίους γίγαντες με ένα μάτι στη μέση του προσώπου.
Απολιθώματα νάνων – μαμούθ και ελεφάντων (πχ Palaeoloxodon falconeri) έχουν βρεθεί σε πολλές σπηλιές νησιών της Μεσογείου, περιτριγυρισμένα από κόκαλα μικρότερων ζώων, που πιθανώς ερμηνεύονταν ως λείψανα των θυμάτων του «τέρατος». Ελέφαντες- νάνοι υπήρχαν στη Μάλτα, την Κρήτη και την Κύπρο, καθώς και σε άλλα ελληνικά νησιά. Απομεινάρια μαμούθ – νάνων έχουν βρεθεί στην Κρήτη και τη Σαρδηνία. Όσον αφορά στο γιατί και πώς βρέθηκαν στα νησιά, θεωρείται ότι μεγαλόσωμοι πρόγονοί τους είχαν περάσει στο παρελθόν εκεί από την ενδοχώρα, σε εποχές χαμηλής στάθμης της θάλασσας, και μετά αποκλείστηκαν εκεί, οπότε και το μέγεθός τους μειώθηκε με τις γενιές, καθώς έπρεπε να επιβιώνουν σε μικρότερο περιβάλλον, με λιγότερη διαθέσιμη τροφή.
Τα μάγια της Κίρκης
Εντάξει, ποια πραγματικότητα μπορεί να υπάρχει πίσω από τον μύθο της γοητευτικής μάγισσας που μετέτρεψε τους άνδρες σε γουρούνια, αλλά όχι τον Οδυσσέα, που είχε φάει ένα ειδικό βότανο; Η απάντηση είναι απλή: Άλλο ένα βοτάνι- ψυχοτρόπα ουσία. Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα του BBC, το Dature stramonium συγγενεύει με τη μπελαντόνα και τον στρύχνο, και διαθέτει τοξικά αλκαλοειδή που μπλοκάρουν τους νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο. Το αποτέλεσμα: Παραισθήσεις, ντελίρο και αμνησία. Όσον αφορά στο βοτάνι του Οδυσσέα, που τον προστάτεψε, πιθανώς να επρόκειτο για Galanthus nivalis: Περιέχει την ουσία γκαλανταμίνη, που «νικά» τις επιπτώσεις του προαναφερθέντος βοτάνου. Σήμερα χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση του Αλτσχάιμερ και της άνοιας, επειδή βοηθά στην εξισορρόπηση χημικών στον εγκέφαλο.
Σκύλλα και Χάρυβδη
Το φοβερό τέρας με τα 12 πόδια και τους πολλούς λαιμούς με τα ανθρωποφάγα σκυλόμορφα κεφάλια θα μπορούσε να έχει κοινές ρίζες με το βορειοευρωπαϊκό «κράκεν»: Γιγαντιαία καλαμάρια, που υπάρχουν στην πραγματικότητα. Αλλά είναι σπάνια στη Μεσόγειο, και εξάλλου υποτίθεται πως η Σκύλλα ζούσε σε μια σπηλιά. Το φαινόμενο της πολυκεφαλίας σε κάποιο είδος ερπετού δεν αποκλείεται, καθώς, αν και σπάνιο γενικά, δεν είναι τόσο σπάνιο στα ερπετά. Αλλά υπάρχει επίσης και μια άλλη εξήγηση: Η χρήση φιδιών ως βιολογικού όπλου σε ναυμαχίες- ο Αννίβας το έκανε, αιώνες μετά, και μπορεί να το έκαναν και οι αρχαίοι Έλληνες, πχ χρήση από πειρατές σε περάσματα εναντίον πλοίων, τα πληρώματα των οποίων εξουδετερώνονταν από τα δηλητηριώδη ερπετά, αφήνοντας (σχετικά) άθικτα τα πλοία και τα φορτία. Επίσης, υπάρχει και η ερμηνεία επικίνδυνων βράχων που ξεπρόβαλλαν από τη θάλασσα στο στενό της Μεσσήνης, που σε συνδυασμό με επικίνδυνα ισχυρά ρεύματα και ρουφήχτρες μπορεί να καθιστούσαν πολύ επικίνδυνο το πέρασμα για τα αρχαία πλοία – και αυτή ίσως να είναι η πιθανή «ρίζα» του μύθου της Χάρυβδης, η οποία μάλιστα, όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσίευμα του BBC, εμφανιζόταν με αυτό το όνομα σε ναυτικούς χάρτες του 19ου αιώνα στα ανοιχτά του βορειοανατολικού άκρου της Σικελίας – στη Μεσσήνη. Η περιοχή είναι γνωστή για τα ισχυρά ρεύματα και τις δίνες της, τα οποία έθεταν τα πλοία εκτός ελέγχου, με αποτέλεσμα να τσακίζονται σε βράχια (τα «κεφάλια της Σκύλλας» ίσως).
Σημειώνεται επίσης πως τα κύματα της Τυρρηνικής Θάλασσας στα βόρεια του πορθμού δεν είναι «συγχρονισμένα» με τα κύματα του Ιονίου Πελάγους στα νότια- με αποτέλεσμα ταραγμένα νερά εκεί που συναντιούνται. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν προφανώς μεγάλοι κίνδυνοι για τους ναυτικούς της εποχής του Ομήρου.
Τα βόδια του Ήλιου
Όταν ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του φτάνουν στο νησί της Θρινακίας, όπου ο Ήλιος έβοσκε τα βόδια του. Τα ζώα αυτά ήταν ιερά, αλλά, ως γνωστό, το πλήρωμα του Οδυσσέα...έκανε τα δικά του: Ενώ ο ήρωας κοιμόταν, έσφαξαν κάποια και τα έφαγαν, με ολέθριες συνέπειες. Θεωρείται πως το νησί θα μπορούσε να είναι η Σικελία, όπου υπάρχουν ενδείξεις εξημερωμένων βοοειδών από τη μακρινή αρχαιότητα ακόμα, αλλά και των πιο άγριων «εξαδέλφων» τους (βούβαλων/ βόνασων). Κάποια από αυτά τα επιβλητικά ζώα μπορούν να έχουν ύψος μέχρι 1,5 μέτρων (απόσταση της ράχης από το έδαφος), ευρύ μέτωπο και μεγάλα κέρατα- οπότε και δεν είναι απίθανο τα βόδια του Ήλιου του μύθου να ήταν κάποια από αυτά τα εντυπωσιακά στα μάτια των αρχαίων ναυτών σωματώδη ζώα. Επίσης, κατά την αρχαιότητα, τα κοπάδια βοοειδών ήταν ιδιαίτερα πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο- εξ ου και η σκληρή τιμωρία που ακολουθεί αφού οι ναύτες του Οδυσσέα τα σκοτώνουν και τα τρώνε.
Για την δημιουργία και τη λειτουργία του κόσμου, ο Αριστοτέλης θεμελιώνει την δική του επιστημονική άποψη
και υποστηρίζει το αιώνιον «γίγνεσθαι».
Δεν έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε την ύλη χωρίς μορφή, ούτε τη μορφή χωρίς ύλη. Η σχέση ύλης – μορφής είναι άμεση. Η ύλη είναι τόσο αγέννητη όσο και η μορφή. Και τα δύο είναι αιώνια.
Ότι γεννιέται ήδη υπάρχει μέσα στο “γίγνεσθαι» και αποτελεί την λειτουργία από μία ύλη και μία μορφή να προκύπτει μία νέα ύλη και μία νέα μορφή. Το “γίγνεσθαι» δηλαδή η συμπαντική μηχανή, είναι η μετάβαση από μία δυνατότητα σε μία πραγματικότητα, μέσω της κίνησης.Όμως όλα αυτά είναι αιώνια.
Η “κινητική αρχή» δεν άρχισε ποτέ, είναι νόμος που υπάρχει από πάντα και έχει σαν ουσία της την καθαρή ενέργεια. Αυτή η “αρχή» είναι εντελώς άϋλη, απόλυτα καθαρή, ολοτελής και πλήρης στον έλεγχο της λειτουργίας του παντός. Αυτή είναι το απόλυτο Πνεύμα που ορίζει την ιδιότητα του Θεού.
Όμως, τι είναι αυτή η αιώνια ενέργεια της “κινητικής αρχής»; Είναι η καθαρή νόησις του εαυτού της. Ο Συμπαντικός «Νους» καταλαβαίνει τον εαυτό του, όταν η Θεότητα “στοχάζεται τον εαυτό της». Είναι “Νόησις Νοήσεως».
Ο Θεός μόνον, το θείον μπορεί να σκέφτεται, μόνον δηλαδή τον Εαυτό του. Ο κόσμος μόνον από το θείον προέρχεται και στο θείον ανήκει. Η ζωή κάθε μορφής ύλης είναι ενέργεια του πνεύματος και ο άνθρωπος είναι το μοναδικό έμψυχο ζώον της φύσεως που μετέχει, στο πνεύμα της δημιουργίας, είναι δηλαδή “μέτοχος Θεού».
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Πιο διαφωτιστικό για την εξωγήινη προέλευση του Έλληνα, αναφέρεται στην ουσία Ιχώρ. Για την ουσία Ιχώρ ( ή Ιγώρ), έχουμε αρκετές αναφορές από τους Έλληνες σοφούς- επιστήμονες, όπως τον Όμηρο και τον Πλάτωνα. Είναι η ουσία που κυκλοφορούσε στο αίμα των Ελλήνων Θεών και τους ξεχώριζε από τους κοινούς θνητούς ώστε να γράψει ο Όμηρος:
“ρέε δ’άμβροτον αίμα θεοίο, ιχώρ, οις περ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν»
(Ιλιάς Ε 340 και Οδύσσεια 405).
Κατά τον Πλάτωνα: “Ο ιχώρ, το υγρόν, ο ορός του αίματος είναι απαλός, της μαύρης και οξείας χολής είναι δριμύς, όταν αναμειγνύεται ένεκα θερμότητος με αλμυρά συστατικά, τότε το ονομάζουμε οξύ φλέγμα»! (Πλάτων :Τίμαος,39,3)
Η άποψη πως το Ελληνικό γένος προέρχεται από άλλον πλανήτη δεν είναι καινούρια, αλλά έχει τις ρίζες της στους ένδοξους προγόνους μας, όπου κατά πολλούς ερευνητές είχαν αρκετά πιο προηγμένη τεχνολογία από αυτήν που κάποιοι θέλουν να πιστεύουμε.
Αναφορές για το γένος των Ελλήνων γίνονται από τον Αριστοτέλη, Πλάτων, Όμηρο αλλά και πολλούς ακόμη μέσα από τα κωδικοποιημένα για πολλούς κείμενά τους. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε πως με τον όρο Έλληνα δεν εννοούμε τον άνθρωπο όπου είναι γεννημένος στην Ελλάδα, καθώς ο Έλληνας είναι είδος.
Από την απώτερη αρχαιότητα, ο άνθρωπος κοίταζε τον ουράνιο θόλο και προσπαθούσε να μετρήσει τα αστέρια. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο αριθμός των αστεριών είναι μεγάλος, αλλά όχι άπειρος, κι ένας παρατηρητής με οξύ μάτι μπορεί να μετρήσει το πολύ 25.000 άστρα, όταν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι καλές.
Η απεραντοσύνη όμως του ουρανού, ακόμη και κάτω από το φως της σύγχρονης γνώσης, είναι δεδομένη και πάντα προκαλούσε κι εξακολουθεί να προκαλεί δέος στον άνθρωπο. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, η γνώση των άστρων και των αστερισμών και η επίκληση τους με συγκεκριμένα ονόματα, δημιουργεί στον άνθρωπο ένα αίσθημα ασφάλειας και ικανοποίησης.
Πολλά από τα ονόματα των αστεριών που χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα είναι ελληνικά. Και οι Έλληνες ήταν ίσως οι πρώτοι που έδωσαν ονόματα σε συστάδες αστεριών και δημιούργησαν καταλόγους αστέρων. Για αυτόν το λόγο μπορούμε να δηλώσουμε με βεβαιότητα πως η ιστορία της αστρονομίας άρχισε στην αρχαία Ελλάδα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι κατά τη μυθολογία, ο Έλληνας θεός Ερμής ήταν ο πρώτος που παρατήρησε την τάξη στα πράγματα του ουρανού και υπολόγισε τη διάταξη των άστρων και τα διαστήματα των εποχών. Η πρώτη σαφής αναφορά για την έστω και στοιχειώδη γνώση των ονομάτων κάποιων άστρων και αστερισμών, προέρχεται από τον Όμηρο και συγκεκριμένα από τα επικά έργα του Ιλιάδα και Οδύσσεια, που γράφτηκαν τον 8ο π.Χ. αιώνα.
Στην Ιλιάδα, περιγράφοντας την ασπίδα του Αχιλλέα, ο Όμηρος κατονομάζει τις Πλειάδες, τις Υάδες, τον Ωρίωνα και τη Μεγάλη Άρκτο. Επίσης, παρομοιάζει την απαστράπτουσα περικεφαλαία και την ασπίδα του Διομήδη με το “φθινοπωρινό αστέρα», δηλαδή το Σείριο. Ο Σείριος, ως “κύων του Ωρίωνος» λόγω της θέσης του κοντά στον αστερισμό αυτό, χρησιμοποιείται και σε παρομοιώσεις που αφορούν τον Αχιλλέα και τον Έκτορα.
Στην Οδύσσεια, υπάρχουν αναφορές σε όλους τους παραπάνω αστέρες και αστερισμούς, π.χ. τον Βοώτη. Επίσης, σε αυτό το έπος συναντάμε και μια σαφέστατη αναφορά στις τροπές του Ήλιου “τροπαί η ελιοιο».
Από τις αναφορές λοιπόν του Ομήρου μπορούμε να συμπεράνουμε πως ήδη τον 8ο π.Χ. αιώνα, κάποιοι αστερισμοί, αλλά και κάποια ουράνια φαινόμενα ήταν γνωστά στους Έλληνες. Διάφοροι αστέρες είχαν κατονομαστεί και μάλιστα θεώρούνταν τόσο οικείοι, ώστε να χρησιμοποιηθούν σε παρομοιώσεις που αφορούσαν θεούς και ανθρώπους.
Ίσως οι πλανήτες να μην είχαν ακόμη διαφοροποιηθεί, μια και δεν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι τέτοιο, ωστόσο θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν υπάρχουν και ενδείξεις που να υποδηλώνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ικανές να μας πείσουν όιι η συσχέτιση της κατάστασης του ουρανού και το πέρασμα του χρόνου στη γη ήταν ευρέως γνωστά, βάσει παρατηρήσεων.
Την ίδια εποχή με τον Όμηρο ή λίγο αργότερα, ο Ησίοδος, στο βιβλίο του “Έργα και Ημέραι», αναφέρει πολλούς επίσης αστερισμούς, που ο γεωργός πρέπει να συμβουλευτεί για τις καθημερινές ασχολίες του. Για παράδειγμα, συνιστά να αρχίζει ο θερισμός όταν ανατέλλουν οι Πλειάδες και η σπορά όταν πλησιάζουν σιη δύση τούς.
Ο Ησίοδος κάνει αναφορά σε όλους τους αστέρες και αστερισμούς που είχε κατονομάσει και ο Όμηρος, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στο Σείριο και στον Αρκτούρο. Στο “Έργα και Ημέραι», υπάρχουν επίσης τρεις αναφορές στα ηλιοστάσια. Μια φήμη μάλιστα λέει, ότι ο Ησίοδος έγραψε κι ένα έργο αποκλειστικά για τους αστερισμούς, που όμως χάθηκε όπως και πολλά άλλα από τα έργα του.
Ο Σείριος
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι Σείριος είναι το αστέρι που αναφέρεται σε όλες τις θρησκείες του κόσμου με τα ονόματα Σείριος, Σούρια, Σουρ, Σήειρ, Οσιρις κ.α. Από το Περού και το Μεξικό μέχρι την Αυστραλία και Ιαπωνία και από την Ισλανδία μέχρι την Ν. Αφρική, μια παράδοση ζει χιλιάδες χρόνια, παρά τις προσπάθειες εξαλείψεως της, για να θυμίζει στον άνθρωπο την σχέση του με το μακρινό αστέρι και πως οι θεοί – βασιλιάδες εποικιστές, έφεραν το σπέρμα της ζωής στον απόμακρο τούτο πλανήτη του γαλαξία μας.
θα γίνει προσπάθεια συσχετισμού της ζωής της γης με το μυστηριώδες αστέρι, όσο πιο πειστικά, με βάση τα στοιχεία από τις παραδόσεις των λαών της γης. Αυτοί οι λαοί παρά την τεράστια απόσταση του άστρου από την γη, ήτοι κατά τους αστρονόμους 8,8 έτη φωτός ή 83.255.040.000.000 χιλιόμετρα, γνωρίζουν παραδόξως πάρα πολλά γι’ αυτό το άστρο, που αποτέλεσε αντικείμενο λατρείας των αρχαίων λαών.
Αφετηρία εκκινήσεως, των θεών που εποίκησαν την γη υπήρξε ο Σείριος χωρίς να αποκλείουμε και την συμμετοχή πιο μακρινών άστρων. Αφετηρία των θεών Θεωρείται ο Σείριος και όχι κάποιο άλλο άστρο.
Αυτό δικαιολογείται αφού σε παγκόσμια κλίμακα ο Σείριος αποτέλεσε αντικείμενο λατρείας, λατρεία που χρονολογείται ταυτόχρονα με την εμφάνιση του ανθρώπου πάνω στην γη.
Παρά την τεράστια για τα ανθρώπινα δεδομένα απόσταση, ο Σείριος είναι ένα πολύ κοντινό άστρο για τα συμπαντικά δεδομένα και τους θεούς. Παρακάτω αναφέρονται τα ουράνια σώματα που αποτελούν το αστρικό σύστημα του Σείριου και πληροφορίες που τα αφορούν, σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα.
Σείριος Α΄
Είναι ένα άστρο τεραστίων διαστάσεων, ήλιος- γίγαντας σε σχέση με τον ήλιο του ηλιακού μας συστήματος.Είναι ένα πολύ λαμπερό αστέρι. Έχει ακτίνα 1,5 φορά μεγαλύτερη από τον ήλιο, η μάζα του είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη από την μάζα ίου ήλιου και 35,5 φορές φωτεινότερος από αυτόν. Έχει θερμοκρασία επιφανείας 11.200C τόση όση είναι σε χιλιόμετρα η απόσταση μεταξύ Πυραμίδων Χέοπος και Γιουκατάν Μεξικού, αλλά τόση είναι σε μέτρα ανά δευτερόλεπτο και η ταχύτητα διαφυγής των σωμάτων από την έλξη της γης.
Σείριος Β’
Είναι βαρύ αστέρι, άσπρος νάνος, έχει χρώμα άσπρο και είναι αόρατος με γυμνό οφθαλμό. Ανακαλύφθηκε ΜΟΛΙΣ το 1862 με ισχυρό τηλεσκόπιο και τονίζω το έτος γιατί θα χρειαστεί πιο κάτω. Επί 50 χρόνια καλύπτεται από τον Σείριο “Α» και η ορατή περίοδος του είναι άλλα πενήντα (50) χρόνια. Είναι 65.000 φορές πυκνότερος από τον δικό μας ήλιο και έχει το 95% της μάζας αυτού ενώ είναι 10.000 φορές πιο σκοτεινός από τον Σείριο “Α»
Σείριος Γ’
“Το άγνωστο άστρο». Ο αστρονόμος Φόξ ισχυρίζεται ότι είδε τον Σείριο Γ΄ το 1920. Είναι τέσσερις φορές ελαφρύτερος από τον Σείριο Α΄ και κινείται όπως ο Σείριος Β΄. Έχει έναν δορυφόρο “Ε» που είναι ο πλανήτης του συστήματος που κατοικείται και από αυτόν ξεκίνησε ο εποικισμός της γης.
Ο πλανήτης αυτός επηρεάζεται καθ’ ολοκληρία από τον Συνοδό. Τα πενήντα χρόνια της περιόδου του Συνοδού είναι διάχυτα στην Ελληνική παράδοση.
H ύπαρξη του Σείριου ήταν γνωστή σε αρχαίους πολιτισμούς, ΠΡΙΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, όπως μαρτυρούν αρχαία κείμενα και αρχαίες παραστάσεις. Το “περίεργο» της όλης υπόθεσης, έγκειται στο οτι ο Σείριος Β΄ και ο Σείριος Γ΄ δεν φαίνονται με “γυμνό μάτι», γεγονός που προϋποθέτει την ύπαρξη φακού, τηλεσκοπίου ή κάποιου άλλου τεχνολογικού επιτεύγματος, για να διαπιστωθεί η ύπαρξή τους, ή κάποια επαφή των αρχαίων προγόνων μας με εξωγήϊνους και, γιατί όχι(;), την πιθανή καταγωγή τους από αυτούς…
Το Ελληνικό γράμμα “E» υπήρχε στην μετόπη του ιερού του Απόλλωνα, θεού φωτός, στους Δελφούς και συνέδεε την θεϊκή επιλογή του χώρου με την φυλή που τον λάτρευε, την θεϊκή φυλή των Ελλήνων οι ρίζες της οποίας υπάρχουν στον ουρανό στο άστρο E του Σείριου.
Αν πάρουμε την τροχιά του αστερισμού Σείριου Β΄ και την συνδέσουμε με τις τρεις οριακές θέσεις του με τον Σείριο Α΄, το γίγαντα άστρο του συστήματος, τότε έχουμε την εικόνα του Ελληνικού γράμματος “Ε».
Οι τρεις θέσεις που επιλέχτηκαν είναι οριακές θέσεις, ανατολή – δύση – ζενίθ του Σείριου Β΄, επειδή αποτελούν καθοριστικά σημεία της ορατής τροχιάς του γύρω από τον Α’ που διαρκεί 50 χρόνια.
Ο τελευταίος θεϊκός εποικισμός της γης έγινε από τον Δία το 25.000 πΧ και είχε αφετηρία το άστρο E του Σείριου που οι Ντόκον ονομάζουν “Αστρο της Δημιουργίας», (τυχαίο; αδύνατον).
Εάν δεν τους είχε δοθεί, δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες να το γνώριζαν. Η αστρική αποστολή του Δία και η αστροπολιτεία του, έπρεπε να δείχνουν το άστρο εκκίνησης τους και έπρεπε να είναι η κυρίαρχη εικόνα για λόγους ασφαλείας και αναγνώρισης.
Πηγή: Αρχαιογνώμων
ΙΧΩΡ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
.jpg)
Η ουσία ΙΧΩΡ λέγεται ότι είναι η ουσία που κυκλοφορούσε στο αίμα των Ελλήνων θεών και ξεχώριζαν από τους κοινούς θνητούς.
Γράφει ο Όμηρος :
«ρέε δ’ άμβροτον αίμα θείο, ιχώρ, οις περ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν».
(ιλιάς Ε 340 και Οδύσσεια 405).
Κατά τον Πλάτωνα :
«ο ιχώρ, το υγρόν, ο ορός του αίματος είναι απαλός της μαύρης και της οξείας χολής είναι δριμύς, όταν αναμειγνύεται ένεκα θερμότητας με αλμυρά συστατικά, τότε το ονομάζουμε οξύ φλέγμα».
(Πλάτων, Τίμαιος, 39, 3).
Κατά την άποψη των φιλοσόφων και αρκετών Ελλήνων σοφών και ανθρώπων του πνεύματος, πιστεύεται ότι ο ΙΧΩΡ είναι αθάνατη, άφθαρτη ουσία και δεν υπόκειται στούς νόμους σύνθεσης και αποσύνθεσης. Είναι η ουσία που έρεε στο αίμα των Ολύμπιων θεών και ρέει στο αίμα των πυροφόρων Ελλήνων. Είναι η ουσία που ενεργοποιείται από την ακτινοβολία του Σείριου και αφυπνίζει όσους έχουν Ελληνικά γονίδια.
Η Ελληνική Μυθολογία με αναφορά της στον γίγαντα Τάλω (για άλλους γιγαντιαίο ρομπότ, κατασκευή του Ηφαίστου για την φύλαξη της Μινωικής Κρήτης) γράφει οτι στο αίμα του κυκλοφορούσε ο ΙΧΩΡ. Ο θείος ΙΧΩΡ του παρείχε την ιδιότητα να πυρακτώνεται και να έχει τεράστιες δυνάμεις.
Ιχώρ λοιπόν υποτίθεται πως έρρεε στις φλέβες των Θεών και ήταν γαλαζόχρωμο. Το ενεργοποιημένο ιχώρ τρέπει το αίμα από κόκκινο σε γαλάζιο. Τα τέκνα που προέκυπταν από την ένωση Θεού και θνητού θα είχαν είτε γαλάζιο αίμα είτε κόκκινο. Όσα είχαν κόκκινο διέθεταν ανενεργό ιχώρ όπως εξακολουθούν να διαθέτουν και σήμερα οι απόγονοι των ΕΛ. Η ουσία αυτή θα ενεργοποιηθεί μόλις το μητρικό άστρο (Σείριος) επανέλθει σε απόσταση «βολής».Τότε η ακτινοβολία του ή το μαγνητικό του πεδίο (όπως θέλετε το ονομάζετε) θα ενεργοποιήσει το ιχώρ. Η άποψη αυτή προϋποθέτει πως οι ΕΛ είναι υπαρκτοί, με κάποιον τρόπο μετέβησαν από τον πλανήτη τους στη Γη, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και τεκνοποίησαν ενώνοντας τα γονίδιά τους με των ιθαγενών.Έστω πως αληθεύει, αν η μίξη πραγματοποιείται επιτυχώς μόνον όταν ο πατήρ είναι Θεός (αφού το ιχώρ μεταδίδεται μόνον από τον πατέρα) τότε ποία η έννοια των θηλυκών Θεοτήτων ? Γιατί οι Θεές τεκνοποίησαν με θνητούς ?
Η απάντηση μας σ αυτό το ερώτημα είναι η εξής: Και οι γυναίκες διαθέτουν ΙΧΩΡ μόνο όμως οι άντρες μπορούν να το μεταδόσουν..
Οι κάτοχοι της εγκυκλοπαίδειας «Ηλίου» θα βρουν στη λέξη «ιχώρ» την εξήγηση : Υγρά πυώδης ύλη, δύσοσμος και υποπρασίνη την χροιάν, παραγομένη εκ των επί της επιφανείας του δέρματος παρημελημένων τραυμάτων και ελκών, τη επενεργεία σηψιγόνων βακτηριδίων, την εμφάνισιν της οποίας όμως αι σύγχρονοι αντισηπτικαί μέθοδοι κατέστησαν σπανιωτάτην. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά σε ελληνικό σύγγραμμα ευρείας κυκλοφορίας σε πράσινο αίμα, έστω και αν μιλά για προ-σηψαιμικό στάδιο. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που καθιστά ενδιαφέρουσα τούτη την ανάλυση μιάς και αυτή η εξήγηση στερείται πηγών και βάσεων.
