Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ 

Η Δελφική Αμφικτυονία ήταν μια ομοσπονδία δώδεκα φυλών της Στερεάς Ελλάδας και της Θεσσαλίας που αποτελούσε αρχικά θρησκευτική ένωση, ενώ αργότερα απέκτησε και πολιτική σημασία. Το Αμφικτυονικό Συνέδριο λάμβανε χώρα δύο φορές τον χρόνο και κάθε φυλή είχε δύο ψήφους. Κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια η επίδραση της μειώθηκε μέχρι που ο Αδριανός ίδρυσε το Πανελλήνιο. Η δύναμη που απέκτησε ήταν τέτοια που πρωταγωνίστησε στην περιοχή έως τουλάχιστον τον 4ο αιώνα π.Χ. Αποτέλεσε, κατά κάποιο τρόπο, μια μικρογραφία της Κοινωνίας των Εθνών και του σημερινού ΟΗΕ.

Ίδρυση 

Ήδη από τον 7ό αιώνα π.Χ. υπήρχε μία αμφικτυονία των φυλών της κεντρικής Ελλάδας και της Θεσσαλίας, οι οποίοι είχαν αρχικά και τη μεγαλύτερη επιρροή στο συνέδριο. Κέντρο της ήταν το ιερό της Δήμητρας στην Ανθήλη, κοντά στις Θερμοπύλες. Στην αμφικτυονία αυτή προσχώρησαν και οι Δελφοί. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλες αρμοδιότητες στην διοίκηση του ιερού του Απόλλωνα στους Δελφούς και ταυτόχρονα ισχυρές πολιτικές δυνάμεις. Λειτουργία 

Στο Αμφικτυονικό Συνέδριο συμμετείχαν δώδεκα ελληνικές φυλές. Αυτές ήταν οι Θεσσαλοί, οι Βοιωτοί (με κυρίαρχη την Θήβα), οι Δωριείς (με κυρίαρχη την Σπάρτη), οι Ίωνες (με κυρίαρχη την Αθήνα), οι Περραιβοί, οι Μάγνητες, οι Λοκροί, οιΟιταίοι, οι Αχαιοί, οι Φωκείς, οι Δόλοπες και οι Μαλιείς. Αυτοί αποτελούσαν και τα μόνιμα μέλη του Συνεδρίου. Κάθε μια από αυτές τις δώδεκα φυλές είχε δύο ψήφους. Στο Συνέδριο εκπροσωπούνταν ακόμα οι Αιτωλείς, οι Ακαρνάνες, οι Αρκάδες, οι Ηλείοι, οι Τριφύλιοι και η μικρή φυλή των Δρυόπων, χωρίς όμως δικαίωμα ψήφου. Κάθε φυλή έστελνε 2 αντιπροσώπους σε κάθε συνέδριο. Από αυτούς, ο ένας ονομαζόταν "Πυλαγώρας" και κύριος ρόλος τους ήταν η συζήτηση των προς ψήφιση αιτημάτων και η αντιπροσώπευση της πόλης του και ο άλλος ονομαζόταν "Ιερομνήμονας" και ήταν αυτός που ψήφιζε. Για τους μεν Λοκρούς μία ψήφος άνηκε στους Οζολούς και μία στους Οπούντιους. Μετά τον τρίτο Ιερό πόλεμο και την ήττα των Φωκέων, οι Μακεδόνες απόκτησαν τις ψήφους τους. Επίσης εκλεγόταν ένας γραμματέας και υπήρχε και ο θεσμός της αμφικτυονικής εκκλησίας που αποτελούταν από τους ιερομνήμονες, τους πυλαγόρες όσους βρίσκονταν στο ιερό την εποχή που λάμβανε χώρα η συνάντηση, με σκοπό την έκδοση των ψηφισμάτων και ουσιαστικά δεν είχε κάποια δύναμη. Απο τον 4ο αιώνα το Συμβούλιο στεγαζόταν σε ειδικό κτήριο με το όνομα Πυλέα. Το Συνέδριο λάμβανε χώρα δύο φορές το χρόνο. Την άνοιξη στους Δελφούς, στο ιερό του Απόλλωνα. Το φθινόπωρο στην μαλιακή πόλη Ανθήλη, κοντά στις Θερμοπύλες στο ιερό της Δήμητρας.

Αρμοδιότητες 

Αρχικά το Συνέδριο αφορούσε μάλλον πιο πολύ την επιτήρηση του ιερού της Δήμητρας στην Ανθήλη, η οποία μάλιστα ονομαζόταν Αμφικτυονίς. Στη περιοχή υπήρχε επίσης ιερό του Αμφικτύονα. Οι δε συνάξεις και στους Δελφούς και στις Θερμοπύλες, ονομάζονταν "Πυλαίαις" ("Πυλαία εαρινή" και "Πυλαία μεταπωρινή" αντίστοιχα) από το Πύλες (Θερμοπύλες). Στην συνέχεια, και αφού άρχισαν να συνέρχονται και στους Δελφούς ανέλαβαν και την εποπτεία του ιερού του Απόλλωνα, μέχρι που έγινε το κύριο έργο της. Αργότερα, ανέλαβαν και την διοργάνωση των Πυθίων. Η δελφική αμφικτυονία είχε τον έλεγχο της περιουσίας και λειτουργίας του ιερού, αφού όριζε τους ιερείς και τους άλλους αξιωματούχους, εκλέγοντάς τους πάντα από κατοίκους των Δελφών.

Δύναμη 

Η δημιουργία της αμφικτυονίας σε μια εποχή κατά την οποία ακόμα τόσο η Αθήνα, όσο και η Σπάρτη ή η Θήβα δεν είχαν αποκτήσει την δύναμη που απέκτησαν αργότερα, είχε σαν αποτέλεσμα φυλές με ελάχιστη δύναμη όπως οι Μαλιείς ή οι Περραιβοί να έχουν τις ίδιες δυνατότητες και την ίδια αξία με τις ισχυρές δυνάμεις εντός του συμβουλίου. Ακόμα και όταν οι Θεσσαλοί κατέλαβαν τους γειτονικούς τους λαούς Περραιβούς, Μαλιείς, Μαγνήτες, Δόλοπες και Αχαιούς αυτοί μπορούσαν να μετέχουν ως ίσοι με τους Θεσσαλούς και με καθαρό το δικαίωμα ψήφου. Αυτό τελικά, καθώς και η αίγλη του μαντείου των Δελφών, έδωσε τεράστια δύναμη στο συνέδριο, ιδίως κατά την εποχή πριν και μετά τους Περσικούς Πολέμους. Ωστόσο, με την είσοδο των Μακεδόνων και αργότερα την αύξηση της επιρροής των Αιτωλών (οι Οζολοί Λοκροί προσχώρησαν στην ισχυρή Αιτωλική Συμπολιτεία) και των Ρωμαίων καθώς και οι διάφορες συμμαχίες και αντιπαλότητες μεταξύ των πόλεων δεν άφησαν ανεπηρέαστη την ομοσπονδία.

Ιεροί Πόλεμοι 

Τον 6ο αι. π.Χ. οι Αμφικτύονες αποφασίζουν να τιμωρήσουν τους κατοίκους της Κρίσσας που εκμεταλλεύονταν τους προσκυνητές και τους επίσημους απεσταλμένους των πόλεων στους Δελφούς που έφταναν από το λιμάνι της Κίρρας, επιβάλλοντας τους φορολογία. Η Αμφικτυονία μαζεύει στρατό και διαλύει τις δύο πόλεις, απαγορεύοντας κάθε δραστηριότητα στην Κίρρα και το Κρισσαίο Πεδίο. Το 458 π.Χ. οι Φωκείς καταλαμβάνουν τους Δελφούς και οι Σπαρτιάτες τους διώχνουν (δεύτερος ιερός Πόλεμος). Οι Φωκείς με την βοήθεια των Αθηναίων ανακαταλαμβάνουν τους Δελφούς μέχρι το 421 π.Χ. που τα ιερό ξαναβρίσκει την αυτοδυναμία του. Το 356 π.Χ. η Αμφικτυονία επιβάλλει πρόστιμο στους Φωκείς γιατί καλλιέργησαν εκτάσεις που άνηκαν στο ιερό (τρίτος ιερός πόλεμος). Αθηναίοι και Λακεδαιμόνιοι συμμαχούν υπέρ των Φωκέων, φοβούμενοι την ανάμιξη του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας στις υποθέσεις της Νότιας Ελλάδας. Οι Φωκείς καταλαμβάνουν τους Δελφούς με αρχηγό τον Φιλόμηλο. Όμως ο Φίλιππος, το 346 π.Χ., επεμβαίνει και απελευθερώνει τους Δελφούς. Το Συμβούλιο τιμωρεί σκληρά τους Φωκείς, οι πόλεις τους καταστρέφονται, υποχρεώνονται σε μεγάλη αποζημίωση για τις ζημιές που προκάλεσαν στους Δελφούς και χάνουν τις ψήφους τους στο Συμβούλιο. Αυτές δίνονται στον Φίλιππο και τους Μακεδόνες. 

Υπό την εξάλειψη του φόβου για τους Φωκείς, οι Αμφισσείς αρχίζουν να καλλιεργούν εκτάσεις στο Κρισσαίο πεδίο και να δημιουργούν κτίρια στην πόλη της Κίρρας. Υποστηρίζοντας τους συμμάχους τους Θηβαίους στο Αμφικτυονικό Συνέδριο και παρασυρόμενοι από αυτούς προσπαθούν να κατηγορήσουν τους Αθηναίους για ιεροσυλία. Ο πυλαγόρας της Αθήνας, όμως, ρήτορας Αισχίνης κατάφερε να αντιστρέψει τις κατηγορίες και να τους καταγγείλει για καταπάτηση της γης του Απόλλωνα και της απαγορευμένης Κίρρας. Ο Φίλιππος αναλαμβάνει το 339 π.Χ. να τιμωρήσει τους Αμφισσείς εκ μέρους της Αμφικτυονίας (τέταρτος Ιερός Πόλεμος) και η Άμφισσα καταστρέφεται.

Σημασία 

Η Δελφική Αμφικτυονία αποτέλεσε την πιο σημαντική αμφικτυονία της αρχαίας Ελλάδας. Σε αυτή αντιπροσωπευόταν σχεδόν όλα τα ελληνικά φύλα και η πολιτική δύναμη που απέκτησε ήταν τεράστια. Συχνά προσομοιάζεται με την Κοινωνία των Εθνών και τον ΟΗΕ. 

Η Ευθυγράμμιση της Αλεξάνδρειας απο τον Μέγα Αλέξανδρο 

Η Αλεξάνδρεια «έβλεπε» την Ανατολή στα γενέθλια του Μεγαλέξανδρου

Ο Αλέξανδρος, ήθελε να κάνει ένα ιδιότυπο δώρο στον εαυτό του υποστηρίζει νέα μελέτη

Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μπορεί να έχει χτιστεί έτσι ώστε να είναι «ευθυγραμμισμένη» με την ανατολή του ηλίου την ημέρα της γέννησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, υποστηρίζει μια νέα μελέτη.

Σύμφωνα με τον Τζούλιο Μάλι, αρχαιοαστρονόμο στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου, η κεντρική αρτηρία της πόλης, που ονομαζόταν Κανοπική Οδός και χρησίμευε ως λεωφόρος επικοινωνίας μεταξύ Ανατολής-Δύσης, δεν «έτρεχε» παράλληλα προς την ακτογραμμή, αλλά την ημέρα των γενεθλίων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ήλιος, κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα, βρισκόταν σε σχεδόν τέλεια ευθυγράμμιση με το δρόμο. Ο Αλέξανδρος, ο οποίος, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 356 π.Χ., ήθελε με τον τρόπο αυτό να κάνει ένα ιδιότυπο δώρο γενεθλίων στον εαυτό του.

«Η ευθυγράμμιση της Αλεξάνδρειας με τον ήλιο την ημέρα της γέννησης του Αλεξάνδρου, ήταν ένας τρόπος για να ενσωματωθεί στο αρχιτεκτονικό πρόγραμμα της πόλης μια ξεκάθαρη αναφορά στη εξουσία του», τονίζει ο Μάλι.

Ο ιταλός επιστήμονας και η συνάδελφός του, Λουίζα Φέρο, οι οποίοι κατάφεραν να προσομοιώσουν τη θέση του ήλιου στον 4ο αιώνα π.Χ. χρησιμοποιώντας ένα ειδικό λογισμικό σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, υποστηρίζουν πως τα αποτελέσματα των ερευνών τους θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους αρχαιολόγους στην εύρεση του τάφου του μακεδόνα στρατηλάτη, που τα αρχαία κείμενα υποστηρίζουν ότι βρίσκεται κάπου γύρω από την Αλεξάνδρεια.

Οι ερευνητές παρουσίασαν την εργασία τους στις 9 Οκτωβρίου στο περιοδικό αρχαιολογίας «Oxford Journal Of Archaelogy» του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, προαναγγέλλοντας ότι η μελέτη τους πρόκειται να επεκταθεί και σε άλλες πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος στην Μέση Ανατολή, ώστε να διαπιστωθεί το κατά πόσο συμβαίνει η ίδια ηλιακή ευθυγράμμιση και με τις υπόλοιπες Αλεξάνδρειες.

ΚΑΙΑΔΑΣ Ο ΜΥΘΟΣ 

Ένας απ’ τους πιο ατιμωτικούς θανάτους κατά την αρ­χαιότητα, ήταν ο κατακρημνισμός σε βάρα­θρο. Εφαρμοζόταν στην Αθήνα, στην Κόρινθο, στους Δελφούς, στη Θεσσαλία κι αλλού και αφορούσε τους αιχμαλώτους, εγκληματίες, ιερόσυλους και προδότες. Εκτός από το αυτονόη­το μαρτύριο, η ποινή εμπεριείχε και με­ταφυσικές προεκτάσεις, καθώς το σώμα παρέμενε άταφο και η ψυχή αδυνατούσε να λυτρωθεί. «Κόρακες» ονομαζόταν ο τόπος τιμωρίας στη Θεσσαλία, «βάραθρο» ή «όρυγμα» στην Αθήνα, όπου πάντως μετά το 406 π.Χ. φαίνεται πως η τιμωρία παύει να εφαρμόζεται, «Καιάδας» στη Σπάρτη. Ο τελευταίος είναι και ο πιο διάσημος, καθώς είναι ευρέως διαδεδομένη σήμερα η φήμη, πως εκεί έριχναν οι Σπαρτιάτες, εκτός από αιχμαλώτους και κατάδικους, τα ανάπηρα και ασθενικά βρέφη ή παιδιά της Σπάρτης. Ο Καιάδας, που ο Στράβων τον αποκαλεί «δεσμωτήριον το παρά Λακεδαιμονίους σπήλαιο τι», ταυτίζεται σήμερα με το σπηλαιοβάραθρο του χωριού Τρύπη (10 χλμ. βορειοδυτικά της Σπάρτης), βάσει των περιγραφών του αρχαίου περιηγητή Παυσανία (τον αποκαλεί «απότομο και βαθύ βάραθρο»), του Πλούταρχου κ.ά., καθώς και του σύγχρονου Γάλλου περιηγητή O. Rayet, ο οποίος το επισκέφτηκε το 1879.

Κατά ιστορικές αναφορές, στον Καιάδα ρίχτηκαν από τους Σπαρτιάτες ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου ο Αριστομένης ο Ανδανιεύς μαζί με 50 αιχμαλώτους Μεσσηνίους. Επίσης στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες κατακρήμνισαν και το νεκρό σώμα του βασιλέως των Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο επί προδοσία. Οι αρχαίες αναφορές (Θουκ. 1.134, Παυσαν. 4.18, Στράβ. Η 376) καθιστούν σαφές ότι στον Καιάδα απορρίπτονταν «…οι επί μεγίστοις τιμωρούμενοι» και οι αιχμάλωτοι πολέμου.

Πως όμως διαμορφώθηκε ο μύθος περί κατακρήμνισης καχεκτικών παιδιών στον Καιάδα;

Εν αρχή ην ο Πλάτων, ο οποίος στην «Πολιτεία» του πρότεινε τη θανάτωση των ασθενικών βρεφών σε βάραθρο της κλασικής Αθήνας, αλλά ανεξήγητα το εφιαλτικό όνειρό του Πλάτωνα χρεώθηκε η Σπάρτη. Ο Καιάδας έχει -μάλλον κακώς- ταυτιστεί με τους, επίσης τρομερούς, «Αποθέτες». Τον τόπο δηλαδή που οι Σπαρτιάτες απέθεταν τα μη αρτιμελή βρέφη, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και μόνον αυτός, στον βίο του Λυκούργου. Συγκεκριμένα ο αρχαίος ιστορικός γράφει ότι οι γονείς του κάθε νεογέννητου το έφερναν εμπρός σε μία επιτροπή γερόντων που το εξέταζαν. Εάν το έβρισκαν υγιές και αρτιμελές το παρέδιδαν στην πόλη να ανατραφεί, ενώ στην αντίθετη περίπτωση το «απέπεμπον εις τας λεγομένας Αποθέτας», έναν βαραθρώδη τόπο στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το δύσμορφο βρέφος να πεθάνει μεν από βέβαιο φυσικό θάνατο, αλλά η πολιτεία να μη μιανθεί από την εκτέλεση του. Πάντως, ακόμη και έτσι, οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή την τύχη είχαν μόνο τα παιδιά με βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες, αλλά και παιδιά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Πιθανότατα, οι αόριστες αναφορές για την εγκατάλειψη νεογνών στους «Αποθέτες» του Ταΰγετου, που συνδέονται συχνά με τον αρχαίο Καιάδα, συγχέονταν με τη γνωστή, σε όλη την αρχαιότητα, πρακτική της βρεφοκτονίας. Η πρακτική της βρεφοκτονίας, αποτελούσε έσχατο και επώδυνο μέσο οικογενειακού προγραμματισμού σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, από την απώτερη προϊστορία μέχρι τη σύγχρονη ιατρική επανάσταση και την εφαρμογή προηγμένων μεθόδων αντισύλληψης και αποφυγής ανεπιθύμητων κυήσεων. Η δε, έκθεση των παιδιών με κάποια γενετική δυσπλασία ή δυσμορφία αποτελούσε κοινή πρακτική και δεν παρατηρούνται διακρίσεις ή πολυνομία από πόλη σε πόλη και από εποχή σε εποχή. Όμως, ακόμη και η συνθήκη της ψυχικά επώδυνης βρεφοκτονίας, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με την αποτρόπαιη και αήθη παραβίαση της έμφυτης ανθρώπινης αίσθησης του φυσικού και νομικού δικαίου, που συνεπάγεται οποιαδήποτε αντίληψη εγκατάλειψης ανυπεράσπιστων και εν ζωή νεογνών, στις διαθέσεις επιθετικών καιρικών συνθηκών και άγριων ζώων. Συνεπώς, η άποψη αυτή φαίνεται να αποτελεί πάρεργο της ίδιας δυσφημιστικής παρερμηνείας του Καιάδα και της εγχώριας ιστορικής υποβάθμισης της αρχαίας Σπάρτης (με την ελληνική Εκκλησία να υποστηρίζει αυτόν τον μύθο, με ιδιαίτερο «ζήλο»).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι εκτελέσεις καταδίκων (ή αιχμαλώτων) γίνονταν πάντα τη νύχτα και πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν πάνω σε αυτό, που αφορούν είτε σε κάποια τελετουργική πρακτική είτε σε ψυχολογικά αίτια ή στην επιθυμία να κρυφτεί από την κοινή θέα το επαίσχυντο τέλος ενός Σπαρτιάτη. Επιπλέον, οι εκτελέσεις γίνονταν στη φυλακή, προφανώς διά απαγχονισμού, τουλάχιστον έως την εποχή του Ηροδότου. Ο Καιάδας δεν αναφέρεται πουθενά ούτε κάποιο άλλο είδος κατακρημνισμού. Ίσως ο Καιάδας να χρησιμοποιούνταν ως ένα μέρος όπου ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση.

Η αλήθεια είναι, πάντως, πως έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για υποθέσεις ανθρωποκτονίας στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν εκεί. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές για τη θανάτωση βρεφών στον Καιάδα είναι εξαιρετικά περιορισμένες και χαρακτηρίζονται από ασάφεια και απροσδιοριστία, ενώ στη σύγχρονη εποχή αποκτούν μεγαλύτερη αποδοχή και διάδοση και μάλιστα σε συγγράμματα της στοιχειώδους εκπαίδευσης, παρά την παντελή έλλειψη τεκμηρίωσης και υποστήριξης της αινιγματικής μυθοπλασίας. Αντίθετα, στη διεθνή ιστοριογραφία οι σχετικές αναφορές αμφισβητούνται ή αγνοούνται παντελώς.

Ο θρύλος αυτός, φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά το 1904, όταν κατά την διεξαγωγή αρχαιολογικής έρευνας, τα αρχαιολογικά ευρήματα εντός του Καιάδα οδήγησαν την τότε ομάδα των ξένων αρχαιολόγων στη διαπίστωση, που έως σήμερα κακώς παραμένει, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά, με το σκεπτικό ότι τους ήταν βάρος και άχρηστα για την κοινωνία τους. Η επιστημονική ομάδα βασίστηκε στο μικρό μέγεθος των οστών, που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα, τα οποία απεδόθησαν σε οστά μικρών παιδιών.

Το 1956, μισό αιώνα μετά, η μέθοδος του άνθρακος C14 αξιολόγησε τα συγκεκριμένα ευρήματα ως μη ανήκοντα σε παιδιά αλλά σε ενήλικους άνδρες και γυναίκες και μόνον σε ένα ποσοστό 15% ανήλικων. Άπαντες δε, είχαν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980, αλλά και το 2003, πολλοί αρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι αλλά και ορειβάτες κατέβηκαν στον Καιάδα και έδωσαν διάφορα στοιχεία για τα ευρήματα που υπάρχουν στο εσωτερικό του. Επικρατεί, βέβαια, μια σύγχυση για το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού. Άλλωστε, δεν γνωρίζουμε αν με τα χρόνια λόγω των σεισμών η δομή του Καιάδα έχει αλλάξει. Κατά τον Πλούταρχο (Κίμων 16.4) ο σεισμός τού 464 π.Χ. ήταν τρομακτικά ισχυρός: «Η χώρα των Λακεδαιμόνιων χάσμασιν ενώλισθε πολλοίς και των Ταϋγέτων τιναχθέντων κορυφαί τινές απερράγησαν» (άνοιξαν χάσματα και αποκόπηκαν βράχοι από τις κορφές τού Ταΰγετου). Είναι επομένως φυσικό να έπεσαν από τότε μεγάλοι βράχοι και στο εσωτερικό τού Καιάδα. Παρατηρήθηκε ότι και πάνω σε πεσμένους ογκολίθους υπήρχαν οστά ανθρώπινων σκελετών, πού ρίχτηκαν προφανώς από την άνω, αρχική είσοδο και μετά το 464 π.χ. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα οστά που βρήκαν εκεί ανήκουν σε ενηλίκους, ηλικίας 18-35 ετών. Βρέθηκε μόνο ένας σκελετός παιδιού, όχι πολύ μικρής ηλικίας, το οποίο πιθανολογείται ότι έπεσε κατά λάθος μέσα στον Καιάδα. Μαζί με τα οστά βρέθηκαν αιχμές από βέλη και δόρατα, ενώ ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή ενός βέλους. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα σώματα που ρίχτηκαν εκεί ήταν ήδη νεκρά. Βρέθηκαν, επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά.

Σε κάθε περίπτωση δεν διαπιστώθηκε η παρουσία σκελετικών ευρημάτων νεογέννητων ατόμων ή βρεφών, τα οποία αποτελούν το πιο αμφιλεγόμενο και αμφισβητούμενο στοιχείο της σχετικής ιστοριογραφίας που συνδέεται με το σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα και την αρχαία Σπάρτη. Επίσης, δεν μπόρεσε να διαπιστωθεί μέχρι σήμερα, παρά τις επανειλημμένες έρευνες, η παρουσία σκελετικών ευρημάτων μικρών παιδιών, βιολογικής ηλικίας 1-4 ετών ή μεγαλύτερων παιδιών ηλικίας 5-10 ετών, στο χώρο του σπηλαιοβαράθρου. Όπως έχει, ήδη, αναφερθεί, τα περισσότερα από τα ανθρώπινα σκελετικά ευρήματα, που βρέθηκαν στο χώρο του σπηλαιοβαράθρου, ανήκουν σε άνδρες βιολογικής ηλικίας, μεταξύ 18 και 35 ετών. Μόνο δύο κρανία ενηλίκων ανδρών εμφανίζουν ενδείξεις πιθανής βιολογικής ηλικίας μεγαλύτερης των πενήντα ετών, ενώ βρέθηκαν λίγα σκελετικά ευρήματα δύο εφήβων, πιθανής ηλικίας 14-17 ετών, καθώς και τμήματα μετωπιαίου οστού και άνω γνάθου που πρέπει να ανήκουν σε ένα ακόμη νεαρό άτομο ηλικίας, περίπου, δώδεκα ετών. Αλλά και αυτή ακόμη η περίπτωση του νεαρότερου ατόμου δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τεκμήριο θανάτωσης βρεφών στον Καιάδα. Αντίθετα είναι γνωστή, ακόμη και από τη σύγχρονη ιστορική περίοδο, η συχνή εμπλοκή μεγαλύτερων παιδιών και εφήβων σε βίαιες αντιπαραθέσεις και πολεμικές συρράξεις.

Τα συμπεράσματα περί ευγονίας των Σπαρτιατών, στο πλαίσιο μιας στρατοκρατούμενης κοινωνίας, ο υπερβάλλων ρόλος των φυλετών στις οικογενειακές και ατομικές υποθέσεις, στο πλαίσιο του κοινοβιακού χαρακτήρα της σπαρτιατικής κοινωνίας, προέρχονται και αποτελούν αναπόσπαστα μέρη του σπαρτιατικού μύθου, του οποίου ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες ήταν και ο Πλούταρχος. Συνεπώς, η ούτως ή άλλως αμφισβητήσιμη αναφορά στη σκόπιμη θανάτωση βρεφών στον Καιάδα, για λόγους ευγονικής, φαίνεται να κλονίζεται σοβαρά. Το παραμύθι περί «…ωραίων Σπαρτιατών, Καιάδα ανάπηρων τέκνων» άλλωστε δεν συμπορεύεται με τον ποιητή Τυρταίο (εκ γενετής τυφλόν), τον βασιλιά Αγησίλαο της Σπάρτης (εκ γενετής χωλόν) και πλείστους άλλους διακεκριμένους Σπαρτιάτες, οι οποίοι δεν ήταν αρτιμελείς, καθώς και από την επίσημη ιστορία. Χαρακτηριστικό είναι δε, πως όταν κάποτε ειρωνεύτηκαν έναν κουτσό Σπαρτιάτη που πήγαινε να πολεμήσει, αυτός απάντησε πως «ο πόλεμος χρειάζεται άτομα που μένουν στη θέση τους και όχι άτομα που το βάζουν στα πόδια», ενώ σε παρόμοια περίπτωση τυφλού Σπαρτιάτη, αυτός απάντησε πως «και τίποτα να μην κάνω, όλο και κάποια λεπίδα του εχθρού θα στομώσω με το σώμα μου».

Αποθετήριο αναπήρων τέκνων πρωτολειτούργησε επί Βυζαντίου (τα ανάπηρα τέκνα τα απέθεταν στα «άντρα», τα οποία ήταν σπηλιές), προηγήθηκε όμως η απόθεση τέκνων υγιών και μη υγιών από τους Ρωμαίους κατά την τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γνωστή και ως πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για άλλους λόγους (κοινωνικούς κατ’ εξοχήν).

Η ΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 

Εκπληκτικές «νυχτερινές» εικόνες της Γης από το Διάστημα έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Οι λήψεις είναι οι λεπτομερέστερες που έχουμε δει ποτέ και έγιναν από τον δορυφόρο Suomi με τον νέο, εξαιρετικά υψηλής ανάλυσης αισθητήρα υπερύθρων του.

Ο VIIRS (Visible Infrared Imaging Radiometer Suite) λειτουργεί με μια «ζώνη ημέρας-νύχτας» η οποία του επιτρέπει να ανιχνεύει το φυσικό και το ανθρωπογενές φως με πρωτοφανή ανάλυση και ευκρίνεια.

Όπως μπορείτε να δείτε στο βίντεο, μπορεί να συλλάβει οτιδήποτε «φωτίζεται» στη σκοτεινή Γη: τη νυχτερινή λάμψη της ατμόσφαιρας και του σέλαος, την αντανάκλαση του φεγγαρόφωτου και των άστρων στα σύννεφα, στα νερά και στους πάγους, τις πυρκαγιές στα δάση, τα φώτα των μεγάλων πόλεων και αυτοκινητοδρόμων αλλά και ενός μοναχικού πλοίου στη θάλασσα.

Ο αισθητήρας έχει έξι φορές καλύτερη χωρική ανάλυση και 250 φορές καλύτερη ανάλυση των επιπέδων φωτός από όλα τα υπάρχοντα όργανα. Οι εικόνες παρουσιάστηκαν στο 45ο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ενωσης (AGU) στο Σαν Φρανσίσκο.

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ 

Ο Διόνυσος είναι ο «νεώτερος» θεός που εντάχθηκε στο αρχαιοελληνικό πάνθεον, ο οποίος όμως επέδρασε καταλυτικά μετά τον 6ο αιώνα, τόσο στην θρησκεία όσο και στην τέχνη, το θέατρο και την ποίηση. Σύμφωνα με την μυθολογία ο Διόνυσος ήταν υιός Θεού -του Δία- και μίας θνητής της Σεμέλης, την οποία γονιμοποίησε ο Δίας, με τη μορφή χρυσής βροχής.

Η Ήρα από ζήλια έπεισε την Σεμέλη όταν ήταν σε εν - Δια- φέρουσα, να ζητήσει από τον Δία να εμφανιστεί μπροστά της με την Θεϊκή μορφή του. Η Σεμέλη δεν άντεξε την θέα του Θεού και πέθανε. Ο Δίας για να σώσει το βρέφος Διόνυσο, τον μεγαλώνει στον μηρό του, από όπου βγήκε όταν ήρθε η μέρα να γεννηθεί. Έτσι ο Διόνυσος λέγεται ότι έχει διπλή γέννηση.

Στην Ορφική εκδοχή του μύθου ο Διόνυσος Ζαγρέας γιος του Δία και της Περσεφόνης, ως βρέφος κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες μετά από προτροπή της Ήρας. Η Αθηνά σώνει την καρδία του Διόνυσου την οποία παρέδωσε στον Δία, ο οποίος στην συνέχεια γεννά επίσης για δεύτερη φορά τον Διόνυσο.

Ο Δίας όμως εξοργισμένος από την πράξη των Τιτάνων τους κατακεραύνωνει, και από τη στάχτη τους, προσθέτοντας λίγο νερό, έφτιαξε την ανθρώπινη φυλή.

Επειδή όμως οι Τιτάνες είχαν φάει τον Διόνυσο πέρασε μέσα τους το Θεϊκό στοιχείο, και από αυτούς σε εμάς. Έτσι είχαν πλέον μέσα τους Θεϊκή φύση αλλά και ένα βαρύ αμάρτημα. Συνεπώς σε επίπεδο συμβολισμού, ο άνθρωπος οφείλει να νικήσει το «τιτανικό» στοιχείο, και να ενωθεί με το Θεό-Διόνυσο, 

ενισχύοντας το ενυπάρχον σε αυτόν Θεϊκό στοιχείο του Διόνυσου Ζαγρέα». 

Και στις δύο εκδοχές του μύθου λοιπόν, έχουμε έναν Θεό που «πεθαίνει» και «αναγεννάται». Συνεπώς έχουμε για πρώτη φορά στον Ελληνικό χώρο την εμφάνιση ενός Θεού που, υπόκειται σε φθορά, θάνατο και επαναγγένηση, κάτι που πριν θεωρούνταν αδιανόητο.

Ο «Θεϊκός θάνατος» και η «αναγέννηση», συμβολίζει τις περιοδικές λειτουργίες την Φύσης, τις καταστροφές τις εναλλαγές ζωής και θανάτου της. Συμβολισμοί που θα είναι εφεξής κοινό μοτίβο τόσο στα Μικρά, όσο και στα Μεγάλα Διονύσια και Ελευσίνια Μυστήρια, είτε με το μύθο του Διονύσου, είτε με εκείνο της Περσεφόνης και της αναζητούσας, ως Δηώ, Δήμητρας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Πελασγοί άκουσαν για τον Διόνυσο πολύ αργότερα από τα ονόματα των άλλων Θεών.

Ο Παυσανίας αναφέρει τον Πήγασο, ιερέα του Διόνυσου από την Βοιωτία, ο οποίος πήγε στην Αθήνα το άγαλμα του Θεού θέλοντας να εισαγάγει την λατρεία του. Οι Αθηναίοι όμως δεν τον δέχθηκαν μίας και ο Διόνυσος προσέβαλε τα αιδοία των Αθηναίων ανδρών με νόσο την οποία δεν μπορούσαν να θεραπεύσουν, εξαναγκάζοντάς τους να τον λατρεύουν φτιάχνοντας φαλλούς για χάρη του.

Ο Ευριπίδης (Βάκχες,) παριστάνει τη διονυσιακή λατρεία σαν είδος «παγκόσμιας θρησκείας», η οποία προέρχονταν από τα βουνά της Λυδίας και της Φρυγίας, σύμφωνα όμως με τους περισσότερους σύγχρονους μελετητές ο Διόνυσος είναι θρακικής προέλευσης. Σταδιακά ο Διόνυσος από Θεός του τρύγου και του οίνου, θα μεταβληθεί σε Θεό των γυναικών, η λατρεία των οποίων ήταν «οργιαστική».

Ταυτόχρονα από Θεός της ευθυμίας γίνεται ο «πάσχων Θεός» στον οποίο ήταν αφιερωμένοι οι 3 μήνες του χειμώνα, κατά τους οποίους κατέβαινε στον κάτω κόσμο. Στην συνέχεια έρχονταν ξανά στην ζωή την άνοιξη (όσον καιρό δηλαδή ο αδελφός του Απόλλωνας ο κύριος του δελφικού χώρου, έλειπε στους Υπερβόρειους). Τους μήνες αυτούς αντί για τον παιάνα του Απόλλωνα αντηχούσε στους Δελφούς ο διθύραμβος, το λατρευτικό τραγούδι του Διονύσου. Τότε και οι Βάκχες των Δελφών ανέβαιναν στον Παρνασσό για να χαιρετήσουν την «ανάσταση του».

ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ ΚΟΥΦΙΑ  

 Η κοίλη Γη είναι θεωρία, σύμφωνα με την οποία… η Γη είναι κούφια-κοίλη και περιέχει στο κέντρο της ένα κενό το οποίο είναι διαμπερές και συγκοινωνεί με την επιφάνεια απο τους δύο πόλους και φιλοξενεί υπόγεια ατμόσφαιρα και θάλασσες, ενώ διαμορφώνει υπόγεια βουνά και ηπείρους που κατοικούνται από μη ανθρώπινα όντα, ο πηρήνας της γής δεν υπάρχει και ο μανδύας περιορίζεται αναμεσα στην πάνω και κάτω επιφάνεια

Πολλοί λαοί πίστευαν σε μια κοίλη Γη.

Οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν εκεί τον Άδη, το βασίλειο των νεκρών, οι σκανδιναβικοί λαοί τον Σβαρταλφχάιμ, έναν από τους εννέα κόσμους όπου ζούσαν οι Σκοτεινοί Νάνοι, οι αρχαίοι Εβραίοι της Σεχόλ, έμπνευση για τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους για τη μετά θάνατον ζωή στην οποία οι ψυχές τιμωρούνται ή ανταμείβονται. Οι λεπτομέρειες της «εσωτερικής Γης» αναπτύσσονται κυρίως στη λογοτεχνία της Καμπάλα.

Η Κοίλη Γη δεν αποτελεί πλέον μια θεωρία συνωμοσίας!

Η φυγόκεντρος δύναμη του «εσωτερικού φλοιού της γης», ο οποίος σπρώχνει προς τα έξω, ενάντια στη βαρυτική δύναμη του «εξωτερικού φλοιού της γης», ο οποίος ωθεί προς τα μέσα, μπορεί να είναι η ενέργεια που θερμαίνει το μάγμα.

Το μαγνητικό πεδίο στο Βόρειο Πόλο είναι αριστερόστροφο, ενώ στο Νότιο Πόλο δεξιόστροφο.

Αυτό είναι το άνοιγμα που εντόπισε ο Ναύαρχος Μπερντ κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Βόρειο Πόλο.

Οι δύο πτήσεις του Ναυάρχου Μπερντ πάνω από τους δύο πόλους απέδειξαν ότι υπάρχει μια «παραξενιά» στο σχήμα της Γης και στις δύο πολικές περιοχές.

Ο Μπερντ πέταξε στο Βόρειο Πόλο, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Από το άνοιγμα του Βορείου Πόλου προχώρησε για 1700 μίλια μέσα στην κοίλη γη.

Στο ταξίδι του ανέφερε ότι εντόπισε παγωμένες λίμνες, βουνά καλυμμένα με πυκνή βλάστηση, ακόμα και τεράστια ζώα που έμοιαζαν με μαμούθ να κινούνται μέσα στους θάμνους.

Μια τέτοια σημαντική ανακάλυψη, την οποία ο Μπερντ χαρακτήρισε ως την «πιο σημαντική» στην ιστορία του κόσμου, θα έπρεπε να είναι γνωστή σε όλους.

Ωστόσο, οι πληροφορίες αυτές «θάφτηκαν» σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν ξεχάστηκαν.

Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΣΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΠΟΛΟ 

«Η Μασσαλία δεν έπαψε ποτέ να δείχνει και να έχει το Ελληνικό χρωμόσωμα, μια πραγματικότητα, απτή σε όλο τον Νότο της Γαλλίας.... 

Εκτός από τις ομογενειακές οργανώσεις υπάρχουν και πολλοί Φιλέλληνες που τρέφουν μια άδολη αγάπη για την Ελλάδα την οποία θεωρούν κοιτίδα του Δυτικού πολιτισμού αλλά και ως μια μακρινή πατρίδα» 

Σήμερα θα κάνουμε έναν σταθμό στην Μασσαλία, την ελληνική πόλη της Γαλλίας, η οποία ακόμη και σήμερα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του απόδημου Ελληνισμού. Να σημειωθεί μάλιστα πως οι Έλληνες ονόμασαν «Γαλάτες» τους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής, επειδή ήταν άσπροι σαν το γάλα. Από τους Γαλάτες προέκυψαν οι σημερινοί Γάλλοι. Οι περισσότερες αρχαίες ελληνικές πόλεις της Γαλλίας χτίστηκαν το 3000π.Χ. περίπου εξελίξει της εκστρατείας του Ηρακλή προς την Αμερική. Αλλά και τα μεταγενέστερα χρόνια ιδρύθηκε αξιόλογος αριθμός αποικιών, για τις οποίες μάλιστα υπάρχουν και περισσότερα στοιχεία λόγω της συντομότερης χρονικής αποστάσεως. Στην Μασσαλία συγκεκριμένα οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν πριν από πολλά χρόνια, όταν οι Φωκαείς της Μ. Ασίας (αποικία Ελλήνων στην Φώκαια της Μ.Ασίας γύρω στο 800π.Χ.) μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν τα πυρά των Περσών, καθώς Αθήνα και Σπάρτη αρνούνταν να στείλουν βοήθεια, κατέφυγαν στη στην τότε Γαλατία και ίδρυσαν την Μασσαλία. Ο Ηρόδοτος αναφέρει χαρακτηριστικά (Α 63): «Οἱ δὲ Φωκαεὶς οὓτοι, ναυτιλίηση μακρήσι πρῶτοι τῶν Ἑλλήνων ἐχρήσαντο, καὶ τὴν τε Ἀδρίην, καὶ τὴν Τυρσήνη καὶ τὴν Ἰβηρίαν καὶ τὸν Ταρτησσὸν οὓτοι εἰσὶ οἱ καταδέξαντες». (Οι Φωκείς πρώτοι από τους Έλληνες χρησιμοποίησαν την ναυτιλία για μακρινά ταξίδια και έφτασαν ως τις ακτές της Αδριατικής και της Τυρρηνικής θάλασσας και ως την Ιβηρική χερσόνησο)!... 

Αναφορές απαντούν ακόμη στον Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο, τον Πέραμο, τον Ιουστίνο, κ.α. Παρ’ ότι οι Γαλάτες αντιστάθηκαν αρχικά, μη γνωρίζοντας πως οι Έλληνες δεν είχαν φτάσει με εχθρικές-κατακτητικές διαθέσεις, τελικά οι δεύτεροι κατάφεραν όχι μόνο να εγκατασταθούν στην εν λόγω περιοχή αλλά και να την οδηγήσουν στην ύψιστη ακμή της. Έτσι οι Έλληνες κάτοικοι της Μασσαλίας ίδρυσαν και άλλες αποικίες, μεταξύ των οποίων η Νίκαια (Νice), η Ολιβία, η Αντίπολις, η Αθηνόπολη, το Ταυρέντιον, η Θηλίνη,η Ολβία (Κάννες), η Ροδανουσία, η Κιθαριστής, που έλαβε το όνομά της από την αγάπη των Μασσαλών (όπως άλλωστε και όλων των Ελλήνων) για την μουσική, και άλλες πολλές. Σε όσες αποικίες ίδρυσαν έδωσαν ονόματα ελληνικά, ώστε να τους θυμίζουν τον τόπο που γεννήθηκαν. Έτσι, η Κρέουσα ονομάστηκε από τον βασιλιά της Θήβας, Κρέοντα, όνομα που σημαίνει βασιλιάς. Η Νίκαια εξαιτίας της νίκης τους επί των Λυγίων. Η Όλβια, οι σημερινές Κάννες, ονομάστηκε έτσι χάριν της μεγάλης ακμής που γνώριζε. [όλβιος =ευτυχισμένος]

. Μετά από χρόνια βέβαια σημειώθηκαν νέα κύματα Ελλήνων μεταναστών στην περιοχή της Μασσαλίας, αρχικά κατά την Οθωμανική κυριαρχία, τον 17ο αιώνα, περίοδος, όπου φτάνει η εν λόγω πόλη στην μέγιστη ακμή της, λόγω των γνώσεων των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που είχαν καταφύγει εκεί και έπειτα, το 1922, πολλοί από τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας βρήκαν καταφύγιο στην Μασσαλία. Οι Έλληνες φυσικά εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα στην Μασσαλία διατρανώνοντας με κάθε ευκαιρία την καταγωγή τους

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΣΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΠΟΛΟ 

«Η Μασσαλία δεν έπαψε ποτέ να δείχνει και να έχει το Ελληνικό χρωμόσωμα, μια πραγματικότητα, απτή σε όλο τον Νότο της Γαλλίας.... 

Εκτός από τις ομογενειακές οργανώσεις υπάρχουν και πολλοί Φιλέλληνες που τρέφουν μια άδολη αγάπη για την Ελλάδα την οποία θεωρούν κοιτίδα του Δυτικού πολιτισμού αλλά και ως μια μακρινή πατρίδα» 

Σήμερα θα κάνουμε έναν σταθμό στην Μασσαλία, την ελληνική πόλη της Γαλλίας, η οποία ακόμη και σήμερα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του απόδημου Ελληνισμού. Να σημειωθεί μάλιστα πως οι Έλληνες ονόμασαν «Γαλάτες» τους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής, επειδή ήταν άσπροι σαν το γάλα. Από τους Γαλάτες προέκυψαν οι σημερινοί Γάλλοι. Οι περισσότερες αρχαίες ελληνικές πόλεις της Γαλλίας χτίστηκαν το 3000π.Χ. περίπου εξελίξει της εκστρατείας του Ηρακλή προς την Αμερική. Αλλά και τα μεταγενέστερα χρόνια ιδρύθηκε αξιόλογος αριθμός αποικιών, για τις οποίες μάλιστα υπάρχουν και περισσότερα στοιχεία λόγω της συντομότερης χρονικής αποστάσεως. Στην Μασσαλία συγκεκριμένα οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν πριν από πολλά χρόνια, όταν οι Φωκαείς της Μ. Ασίας (αποικία Ελλήνων στην Φώκαια της Μ.Ασίας γύρω στο 800π.Χ.) μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν τα πυρά των Περσών, καθώς Αθήνα και Σπάρτη αρνούνταν να στείλουν βοήθεια, κατέφυγαν στη στην τότε Γαλατία και ίδρυσαν την Μασσαλία. Ο Ηρόδοτος αναφέρει χαρακτηριστικά (Α 63): «Οἱ δὲ Φωκαεὶς οὓτοι, ναυτιλίηση μακρήσι πρῶτοι τῶν Ἑλλήνων ἐχρήσαντο, καὶ τὴν τε Ἀδρίην, καὶ τὴν Τυρσήνη καὶ τὴν Ἰβηρίαν καὶ τὸν Ταρτησσὸν οὓτοι εἰσὶ οἱ καταδέξαντες». (Οι Φωκείς πρώτοι από τους Έλληνες χρησιμοποίησαν την ναυτιλία για μακρινά ταξίδια και έφτασαν ως τις ακτές της Αδριατικής και της Τυρρηνικής θάλασσας και ως την Ιβηρική χερσόνησο)!... 

Αναφορές απαντούν ακόμη στον Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο, τον Πέραμο, τον Ιουστίνο, κ.α. Παρ’ ότι οι Γαλάτες αντιστάθηκαν αρχικά, μη γνωρίζοντας πως οι Έλληνες δεν είχαν φτάσει με εχθρικές-κατακτητικές διαθέσεις, τελικά οι δεύτεροι κατάφεραν όχι μόνο να εγκατασταθούν στην εν λόγω περιοχή αλλά και να την οδηγήσουν στην ύψιστη ακμή της. Έτσι οι Έλληνες κάτοικοι της Μασσαλίας ίδρυσαν και άλλες αποικίες, μεταξύ των οποίων η Νίκαια (Νice), η Ολιβία, η Αντίπολις, η Αθηνόπολη, το Ταυρέντιον, η Θηλίνη,η Ολβία (Κάννες), η Ροδανουσία, η Κιθαριστής, που έλαβε το όνομά της από την αγάπη των Μασσαλών (όπως άλλωστε και όλων των Ελλήνων) για την μουσική, και άλλες πολλές. Σε όσες αποικίες ίδρυσαν έδωσαν ονόματα ελληνικά, ώστε να τους θυμίζουν τον τόπο που γεννήθηκαν. Έτσι, η Κρέουσα ονομάστηκε από τον βασιλιά της Θήβας, Κρέοντα, όνομα που σημαίνει βασιλιάς. Η Νίκαια εξαιτίας της νίκης τους επί των Λυγίων. Η Όλβια, οι σημερινές Κάννες, ονομάστηκε έτσι χάριν της μεγάλης ακμής που γνώριζε. [όλβιος =ευτυχισμένος] 

. Μετά από χρόνια βέβαια σημειώθηκαν νέα κύματα Ελλήνων μεταναστών στην περιοχή της Μασσαλίας, αρχικά κατά την Οθωμανική κυριαρχία, τον 17ο αιώνα, περίοδος, όπου φτάνει η εν λόγω πόλη στην μέγιστη ακμή της, λόγω των γνώσεων των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που είχαν καταφύγει εκεί και έπειτα, το 1922, πολλοί από τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας βρήκαν καταφύγιο στην Μασσαλία. Οι Έλληνες φυσικά εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα στην Μασσαλία διατρανώνοντας με κάθε ευκαιρία την καταγωγή τους

LOST GREECE 

ONE BLOG FOR GREEK MITHOLOGY,HISTORY,SCIENCE AND SUPERNATURAL WORLD

                       Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

                                                      

                                                                                                                                                                     Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ευρώπη είναι γνωστή κυρίως η κόρη του Φοίνικα και της Τηλέφασσας. Από μερικούς θεωρείται κόρη του Αγήνορα (ο Φοίνιξ ήταν γιος του Αγήνορα). Ο Δίας απήγαγε την Ευρώπη και μαζί απέκτησαν τρία τουλάχιστον παιδιά: τον βασιλιά Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. «Ευρ-ώπη» σημαίνει αυτή που έχει πλατύ, στρογγυλό πρόσωπο.

Σύμφωνα με τον μύθο, η Ευρώπη ήταν αδελφή του Κάδμου, ιδρυτή της Θήβας και κόρη του Αγήνορα και της Τηλεφάσσας, ηγεμόνων της Φοινίκης. Όταν μεγάλωσε, μια μέρα πήγε στα λιβάδια της παραλία, για να παίξει με τις φίλες της και να μαζέψει λουλούδια. Εκεί συνάντησε τον θεό Δία. Εκείνον αμέσως τον χτύπησε ο Έρωτας και για να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε ήρεμο, εύσωμο και δυνατό ταύρο και πήγε δίπλα της κάνοντας δήθεν ότι βόσκει, σκεπτόμενος με τι τρόπο θα την κατακτούσε. Εκείνη τότε πλησίασε τον ταύρο - Δία και άρχισε να τον χαϊδεύει γοητευμένη από την ωραία κορμοστασιά του και τη μυϊκή του δύναμη. Σε λίγο δε δίστασε και να τον ιππεύσει. Τότε αυτός άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Η Ευρώπη έκλαιγε, μα δεν μπορούσε να πηδήσει, γιατί φοβόταν μη σκοτωθεί.

Ο μεταμορφωμένος σε ταύρο θεός διέσχισε τη θάλασσα συνοδευόμενος από Τρίτωνες και Νηρηίδες και έφτασε στην Κρήτη. Όταν αποβιβάστηκε στο νησί, ο ταύρος δεν φαινόταν πια, αλλά ο Δίας πήρε από το χέρι την Ευρώπη και την οδήγησε στο Δικταίον Άντρο. Καρπός των ερωτικών ενώσεων του Δία και της Ευρώπης στην Κρήτη ήταν ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδόνας. Αργότερα, όταν ο Δίας εγκατέλειψε την Ευρώπη και πήγε στον Όλυμπο, η Ευρώπη πήρε για δεύτερο σύζυγό της το βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, που υιοθέτησε και τα παιδιά που είχε αποκτήσει αυτή από το Δία. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αστέριου, το θρόνο της Κρήτης πήρε ο μεγαλύτερος από τους θετούς γιους του, ο Μίνωας, ο οποίος έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας και νομοθέτης.

Υπάρχουν όμως και άλλες παραλλαγές του μύθου της Ευρώπης: Μία αναφέρει ότι ήταν κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος ή της Παρθενόπης, αδελφή της Θράκης και ετεροθαλής αδελφή της Ασίας και της Λιβύης. Δηλαδή η Ευρώπη υπήρξε επώνυμη της ηπειρωτικής Ελλάδας και μετά τους Περσικούς Πολέμους του τρίτου τμήματος του τότε γνωστού κόσμου, της Ευρώπης.                                                     

ΟΡΣΗΙΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

    

Στην ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων. Η νύμφη Ορσηίδα παντρεύτηκε το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, Έλλην...
Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;... αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων. Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα; (η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από μένα τον ίδιο, σε εκτεταμένο δείγμα)... θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις –εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα… είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!
Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των ελλήνων! Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ουτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!
Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκευθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον "Ναό των Ελλήνων" στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου. Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ’ τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!

Σύμφωνα με τον μύθο μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.

Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.

Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.

Ο Απολλόδωρος μας λέγει:Ο Ζεύς, στέλνοντας του τον Ερμή, τον προέτρεψε να διαλέξει ότι θέλει. Κι αυτός διάλεξε να του γεννήσει ανθρώπους. Όπως του είπε λοιπόν ο Ζευς, έπαιρνε λίθους και τους πετούσε πάνω από το κεφάλι του. Όσοι πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες, όσοι έταξε η Πύρρα γυναίκες. Για αυτό και ονομάστηκαν λαοί μεταφορικά, από το λάας που είναι ο λίθος. Ο Δευκαλίωνας απέκτησε από την Πύρρα δυο υιούς, πρώτο τον Έλληνα, που όπως λένε κάποιοι, γεννήθηκε από τον Δία και δεύτερο τον Αμφικτύονα, που έγινε βασιλιάς στην Αττική μετά τον Κραναό, και μία θυγατέρα, την Πρωτογένεια, που από τον Δία γέννησε τον Αέθλιο. Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκαν ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός ονόμασε Έλληνες τους λεγόμενους Γραικούς και μοίρασε τη χώρα τα παιδιά του. Ο Ξούθος, που πήρε την Πελοπόννησο, απέκτησε από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος έλαβε την περιοχή πέρα από την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της με το όνομά του Δωριείς. Ο Αίολος, ως βασιλέας στην περιοχή της Θεσσαλίας, ονόμασε του κατοίκους της Αιολείς, παντρεύτηκε την Εναρέτη, κόρη του Δηίμαχου, και απέκτησε επτά γιούς, τον Κρηθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηιόνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες, τις Κανάκη, Αλκυόνη, Πεισιδίκη,Καλύκη και Περιμήδη

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΤΡΟΝΙΟ?  

Στις 17 Φεβρουαρίου 1932, ο Τζέιμς Σάντουικ (James Chadwick) κατέθεσε για δημοσίευση μια εργασία στο περιοδικό Nature (Φύση) όπου περιέγραφε την ανακάλυψη ενός υποατομικού σωματιδίου, λίγο πιο βαρύ από το πρωτόνιο, αλλά αντίθετα από αυτό που είναι θετικά φορτισμένο, το νέο σωματίδιο δεν είχε ηλεκτρικό φορτίο. Ο Σαντουικ μόλις είχε ανακαλύψει το νετρόνιο. Σήμερα, τα νετρόνια αποτελούν χρήσιμα εργαλεία σε διάφορες ερευνητικές μονάδες, όπως το ISIS στη Μεγάλη Βρετανία και το Ινστιτούτο Λο-Λανζεβέν (Laue-Langevin, ILL) στη Γκρενόμπλ (Γαλλία). Αλλά τα νετρόνια παραμένουν αντικείμενο έρευνας και αυτά καθ' εαυτά. Οι ερευνητές είναι ιδιαιτέρως περίεργοι να ανακαλύψουν αν το νετρόνιο έχει ηλεκτρική διπολική ροπή. Παρ'όλο που το νετρόνιο είναι ηλεκτρικά ουδέτερο, αποτελείται από κουαρκ που έχουν ηλεκτρικό φορτίο. Αν αυτά τα φορτία δεν είναι κατανεμημένα τελείως συμμετρικά, τότε το νετρόνιο μπορεί να αναπτύξει ηλεκτρική διπολική ροπή. Και αυτό θα συμβεί μόνο αν οι νόμοι της Φυσικής δεν είναι οι ίδιοι στην (ιδεατή) περίπτωση που αντιστρέφουμε τη ροή του χρόνου.

Η φωτογραφία της εβδομάδας δείχνει τη συσκευή που χρησιμοποιείται στο πείραμα ILL για να επιτύχει τις πιο ακριβείς, έως σήμερα, μετρήσεις της ηλεκτρικής διπολικής ροπής του νετρονίου. Νετρόνια που κινούνται με πολύ μικρές ταχύτητες ("υπέρψυχρα" νετρόνια) φυλάσσονται σ' ένα κύλινδρο από κρύσταλλο κουάρτζ (μήκους 40 εκατοστών) στο κέντρο της συσκευής - τα νετρόνια εισέρχονται και αποχωρούν δια μέσου του σωλήνα που φαίνεται κάτω από το κέντρο της συσκευής. Η επιστημονική ομάδα μετράει πόσο γρήγορα περιστρέφεται ο άξονας του νετρονίου παρουσία ασθενούς μαγνητικού πεδίου, όταν ταυτόχρονα εφαρμοσθεί κι ένα ισχυρό ηλεκτρικό πεδίο κατά μήκος του κυλίνδρου. Αν το νετρόνιο έχει ηλεκτρική διπολική ροπή, όταν εφαρμοσθεί το ηλεκτρικό πεδίο, ο ρυθμός περιστροφής πρέπει να αλλάξει. Εως σήμερα, δεν ανακοινώθηκε κ

ΤΙ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

«Οι Έλληνες [πάντα] θα… νικούν. Είναι θέλημα του Αλλάχ» [Surah ΧΧΧ, 1-5] (Φυσικά, με το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο: τον πολιτισμό τους! Τα κανόνια σκουριάζουν. Ο πολιτισμός όμως διαιωνίζεται.)

Λίγοι γνωρίζουν ότι η ιερή λέξη «Κοράνιο» είναι ελληνικότατη και μάλιστα ομηρική*. Προέρχεται από το ιερό ελληνικό ρήμα «κορέω», που σημαίνει σπέρνω -τον Λόγο του Θεού!- και κατ’ επέκταση «σαρώνω».
Το ρήμα «κορέω» εκφράζει και την ιερή πράξη της δημιουργίας: όταν ο πατέρας μας «εκόρευσε», δηλαδή έσπειρε τον σπόρο του στην κόρη-μάνα μας και έπλασαν εμάς!

Σήμερα το ρήμα είναι γνωστό ως: «δια-κορεύω», από το κόρη: δια-κορεύω<κόρη. Δηλαδή η πιο δημιουργική πράξη στον κόσμο! Στο «Κοράνιο» (η λέξη είναι ΔΑΝΕΙΟ των Αράβων, Περσών και Τούρκων από το ελληνικό-ομηρικό: κορέω).

Το «Κοράνιο» έχει 114 «Κεφάλαια» (η αντίστοιχη «Αραβική» λέξη: «Surah» είναι και αυτή ελληνική, από το «Σειρά»).

Αλλά και η λέξη «Αλλάχ» είναι από το ελληνικότατο «άλιος», που είναι η πρωτο-ελληνική λέξη ήλιος: Ο πρώτος πρώτος Θεός του πρωτο-Ελληνα Πελασγού ήταν, όχι ο Δίας, όχι ο Κρόνος, αλλά ο Ηλιος! Που χαρίζει το φως και τη ζωή στους Ανθρώπους: άλιος**ήλιος**Ελλάς (=το Φως)**Hellas**(Η=Χ) Αλλάχ…

Και το όνομα «Μωάμεθ» είναι δάνειο από το ελληνικότατο «μεγάθυμος» = ον με πλούσιο κόσμο ψυχής.